اثر تنش شوری بر خصوصیات ریشه گوجه فرنگی (’Saint Pierre‘) و عملکرد آن تحت مدیریت زمان آبیاری

از مهم­ترین مشکلات در اراضی تحت کشت ایران می­توان به وضعیت نامناسب کیفی و کمی منابع آب در سطح کشور اشاره کرد. در این تحقیق، اثر مقادیر مختلف شوری آب آبیاری بر عملکرد و خصوصیات ریشه گوجه­فرنگی با مدیریت­های مختلف زمان آبیاری در شهرستان اردبیل مورد بررسی قرار گرفت. تیمارهای آزمایش شامل شوری آب آبیاری (در چهار سطح ۵/۱، ۵/۲، ۴ و ۷ دسی­زیمنس بر متر) و زمان اعمال آبیاری (آبیاری در سه زمان، به­ترتیب ۴۰، ۵۰ و ۶۵ درصد تخلیه مجاز رطوبتی) در چهار تکرار اجرا شدند. نتایج این تحقیق نشان داد شوری آب آبیاری دارای اثر معنی­دار (p <۰.۰۱) بر وزن، قطر و حجم ریشه، میزان تبخیر و تعرق، زه­آب خروجی و عملکرد گوجه­فرنگی می­باشد. همچنین تیمارهای شوری آب­آبیاری ۵/۲ و ۷ دسی زیمنس بر متر دارای بیشنه و کمینه عملکرد گوجه­فرنگی به­ترتیب برابر ۹/۱۱۴ و ۵۸/۳۷ گرم بودند. از طرفی، افزایش شوری آب­آبیاری از ۵/۱ به ۵/۲ دسی­زیمنس بر متر و افزایش تخلیه مجاز رطوبتی از ۴۰ به ۵۰ درصد تفاوت معنی­داری بر عملکرد گوجه فرنگی نداشت. به­طور کلی نتایج این مطالعه نشان داد استفاده از آب­های دارای شوری قابل قبول، می­تواند یکی از راهکارهای جبران و کاهش مشکلات منابع آب موجود باشد، که البته این امر باید با رعایت مدیریت شوری و آبشویی خاک همراه باشد.

کلیدواژه ها:

تخلیه مجاز رطوبتی ، تنش رطوبتی ، کارآیی مصرف آب ، کیفیت آب