شیوع هیپوگنادیسم در بیماران تالاسمی ماژور ایران: یک مطالعه ی مرور نظام مند و متاآنالیز

زمینه و هدف: از جمله شایع ترین عوارض اندوکرین در بیماران تالاسمی ماژور هیپوگنادیسم می باشد. مرور ساده مستندات نشان می دهد، شیوع این اختلال در بیماران تالاسمی ماژور ایران متفاوت و بین ۸۸-۳/۳۱% گزارش شده است؛ لذا مطالعه ی حاضر با هدف تعیین شیوع هیپوگنادیسم در بیماران تالاسمی ماژور ایران به روش متاآنالیز انجام شده است. روش بررسی: این مطالعه براساس چک لیست PRISMA برای مطالعات مرور سیستماتیک و متاآنالیز انجام شد. جستجویی جامع در بانک های اطلاعاتی شامل:Magiran ، Iranmedex، SID، Medlib،IranDoc ، Scopus، PubMed، Science Direct، Cochrane، Embase، Springer، Online Library Wiley و همچنین موتور جستجوی Google Scholar با استفاده از کلیدواژهای MESH انجام شد؛ سپس تمام مقالاتی که دارای معیار ورود به مطالعه بودند بدون محدودیت زمانی تا سال ۱۳۹۴ مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با استفاده مدل اثرات تصادفی و نرم افزار STATA Ver.۱۱.۱ مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. یافته ها: در ۱۶ مطالعه، تعداد ۲۹۳۸ نفر با میانگین سنی ۴۳/۱۷سال مورد بررسی قرار گرفت. شیوع هیپوگنادیسم در بیماران تالاسمی ماژور ایران ۳/۴۲% (فاصله اطمینان ۹۵%: ۸/۵۳-۷/۳۰) برآورد گردید. کمترین و بیشترین شیوع به ترتیب مربوط به مرکز (۴۱%) و شرق ایران (۴۵%) بود. شیوع هیپوگنادیسم در جنس مذکر و مونث به ترتیب ۴۹% و ۲/۴۵% برآورد گردید. در بررسی هتروژنیسیتی مطالعات، شیوع هیپوگنادیسم با سال انجام مطالعه و حجم نمونه، ارتباط معنی داری نداشت. نتیجه گیری: شیوع هیپوگنادیسم در بیماران تالاسمی ماژور ایران بالا می باشد و لزوم اجرای یک برنامه ی مدون و منظم جهت بررسی و پیگیری این بیماران ضروری به نظر می رسد.

کلیدواژه ها:

Prevalence ، Hypogonadism ، Thalassemia major ، Meta-analysis ، Iran ، شیوع ، هیپوگنادیسم ، تالاسمی ماژور ، ایران ، متاآنالیز.