اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی، ادراک درد و اینترلوکین ۱۲ در بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس

هدف: هدف پژوهش بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی، ادراک درد و اینترلوکین ۱۲ در بیماران مولتیپل اسکلروزیس بود. روش: پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش ­آزمون، پس­آزمون و پیگیری سه ماهه با گروه گواه بود. جامعه آماری شامل زنان مبتلا به ام­اس عود کننده- بهبود یابنده مراجعه کننده به مرکز تحقیقات ام­اس دانشگاه علوم پزشکی تهران در بیمارستان سینا در سال ۱۳۹۸ بود. ۲۰ بیمار با نمونه­ گیری مبتنی بر هدف انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه­ آزمایش و گواه جایگزین شدند. گروه­ آزمایش، ۸ جلسه ۹۰ دقیقه­ ای هفتگی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد دریافت کرد و گروه گواه در لیست انتظار قرار گرفت. شرکت­ کنندگان پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) و پرسشنامه چند وجهی درد وست هاون-ییل کرنز، ترک و رودی (۱۹۸۵) را تکمیل کردند. روش آنزیم ایمونوسیورسانس (ELISA) برای اندازه­ گیری اینترلوکین ۱۲ مورد استفاده قرار گرفت. داده­ ها با روش تحلیل واریانس مختلط با اندازه­ گیری مکرر تحلیل شدند. یافته ­ها: نتایج نشان داد که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد باعث افزایش تحمل پریشانی و بهبود مولفه­ های ادراک درد در بیماران مبتلا به ام­اس در پس ­آزمون و پیگیری شد (p <۰/۰۰۱)، اما تاثیر معناداری بر اینترلوکین ۱۲ نداشت. نتیجه­ گیری: درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می ­تواند درمان مناسبی برای بهبود فاکتورهای روانشناختی تحمل پریشانی و ادراک درد بیماران مبتلا به ام اس باشد، اما درمان مناسبی در جهت کاهش بیومارکرهای زیستی نظیر اینترلوکین ۱۲ در این بیماران نیست.

کلیدواژه ها:

ادراک درد ، ام اس ، اینترلوکین ۱۲ ، تحمل پریشانی ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد