اثربخشی بخشایش درمانی بر بهزیستی روانی زنان متقاضی طلاق

زمینه و هدف: طلاق فرآیندی است که با تجربه ی بحران عاطفی هر دو زوج شروع می شود و با تلاش برای حل تعارض از طریق ورود به موقعیت جدید با نقش ها و سبک زندگی جدید خاتمه می یابد. یکی از مواردی که در وضعیت طلاق زوجین می تواند نقش داشته باشد، بهزیستی روانشناختی است. مرور یافته ها نشان می دهد که بخشایس درمانی یکی از درمان های رایج روانشناسی است که می تواند بر بهزیستی روانشناختی موثر باشد. پژوهش حاضر با هدف اثربخشی بخشایش درمانی بر بهزیستی روانی زنان متقاضی طلاق شهر تهران صورت گرفت. روش پژوهش: طرح تحقیق آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی زنان متقاضی طلاق مراجعه کننده به دادگستری شهر تهران بودند. از بین جامعه فوق ۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۵ نفر و کنترل ۱۵ نفر گمارده شدند. ابزار اندازه گیری پژوهش پرسشنامه بهزیستی روانشناختی ریف RSPWB بود. داده های به دست آمده با استفاده از آزمون کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: براساس نتایج به دست آمده پس از تعدیل نمره های پیش آزمون، تفاوت بین گروه ازمایش و کنترل در سطح آلفای ۰/۰۱ معنادار است. بنابراین، فرضیه ی پژوهش مبنی بر اثربخشی آموزش بخشایش درمانی بر بهزیستی روانی زنان متقاضی طلاق و تفاوت بین گروه ازمایش و کنترل از لحاظ میزان بهزیستی روانشناختی در پس آزمون مورد تایید قرار می گیرد. نتیجه گیری: با توجه به نتایج پژوهش می توان گفت که بخشش یکی از فرایندهای روانشناختی و ارتباطی برای افزایش سلامت روان و التیام آزردگی است که لازمه رشد ارتباطی، عاطفی، روحانی و جسمانی انسان است و بیشتر شاخص های سلامت روان، که در افزایش خشنودی از زندگی و روابط بین فردی موثر هستند، تاثیر می گذارند.

کلیدواژه ها:

بخشایش درمانی ، بهزیستی روانشناختی ، طلاق