تاثیر هگزاکونازول بر خصوصیات کمی و کیفی دو رقم سویا در شرایط تنش کم آبی

به منظور بررسی تاثیر مصرف هگزاکونازول بر صفات کمی و کیفی دو رقم سویا در شرایط تنش کم آبی، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی در سال زراعی ۹۰ - ۱۳۸۹ در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه تربیت مدرس به اجرا درآمد. عوامل مورد بررسی در این پژوهش شامل ارقام سویا (L۱۷ و کلارک۶۳)، غلظت هگزاکونازول (صفر و ۳۵ میلی گرم در لیتر) و سطوح آبیاری (آبیاری مطلوب و تنش کم آبی در سطح ۶۰ درصد تخلیه رطوبت قابل دسترس) بود. محتوای کلروفیل، نسبت Fv/Fm، عملکرد دانه، اجزای عملکرد، عملکرد بیولوژیک، شاخص برداشت، درصد پروتئین و روغن دانه بررسی شد. نتایج نشان داد که اکثر صفات تحت تاثیر تیمارهای آبیاری و هگزاکونازول قرار گرفتند و ارقام مورد بررسی نیز واکنش متفاوتی نسبت به تیمارهای آزمایش نشان دادند. کاربرد هگزاکونازول در هر دو سطح تیمار آبی و در هر دو رقم سبب افزایش عملکرد دانه گردید اما در شرایط تنش، میزان افزایش عملکرد دانه ناشی از کاربرد هگزاکونازول در رقم L۱۷ (۹۹/۳۵ درصد) نسبت به کلارک۶۳ (۵۳/۱۴درصد) در مقایسه با عدم کاربرد این ترکیب، بیشتر بود. از بین اجزای عملکرد تعداد غلاف در بوته بیشترین سهم را در تنظیم عملکرد دانه داشت. درصد پروتئین دانه در رقم کلارک۶۳ در شرایط تنش کم آبی در پاسخ به تیمار هگزاکونازول ۱۴/۶ درصد افزایش یافت اما در رقم L۱۷ تحت تاثیر این تیمار قرار نگرفت. درصد روغن تحت تاثیر هیچ یک از تیمارهای آزمایش قرار نگرفت. در مجموع در هر دو رقم کاربرد هگزاکونازول سبب تخفیف اثرات تنش کم آبی گردید و ارقام مورد بررسی عکس العمل متفاوتی نسبت به این ترکیب داشتند و در شرایط تنش عملکرد دانه رقم L۱۷ عکس العمل مطلوب تری به هگزاکونازول داشت ضمن این که این ترکیب سبب بهبود کیفیت دانه رقم کلارک۶۳ گردید.

کلیدواژه ها:

Water deficit stress ، Hexaconazole ، Soybean ، Yield ، Protein percentage ، Oil percentage ، تنش کم آبی ، هگزاکونازول ، سویا ، عملکرد ، درصد پروتئین ، درصد روغن