آمایش و بازفراوری سوخت هسته ای، سطوح مواد رادیواکتیوی ،روشها و محل دفع آن

برخلاف عقیده عموم حجم مواد پرتوزای منتشر شده توسط یک نیروگاه زغال سنگی از یک نیروگاه هسته‌ای بیشتر است. زمانی که مواد پرتوزا به عنوان پسماند معرفی می شوند قابل بازیافت اند . مواد آلاینده موجود در پسماندهای هسته ای مربوط به نوع فعالیت های مراکز است ودر بخش صنعتی، پسماندها حاوی موادی چون سزیم، کبالت، و ایریدیم هستند. این مواد، مواد رادیواکتیو است که دارای نیمه عمرهای متفاوتی هستند. و باید از چرخه خارج شوند. زباله‌های تولید شده بر اثر همجوشی هسته‌ای با انبار شدن پس از صد سال دوباره قابل استفاده هستند، در مقابل زباله‌های تولیدی از شکافت هسته‌ای تا ۱۰۰۰۰سال می‌توانند آثار رادیواکتیوی داشته باشند. فعالیت یک نیروگاه هسته‌ای هزار مگاواتی در سال ‪ ۲۷‬تن سوخت مستعمل باقی می‌گذارد که به شدت رادیواکتیو است و گرمای بسیار زیادی تولید می‌کند.بخش اعظم این سوخت استفاده شده، باز فراوری می‌شود بطوری که ‪۹۷‬ درصد از ‪ ۲۷‬تن سوخت اولیه بازیابی می‌گردد. ‪ ۳‬درصد باقیمانده (حدود ‪۷۰۰‬ کیلوگرم) زباله رادیواکتیو سطح بالا است که بالقوه خطرناک بوده و لازم است برای مدت زمان طولانی از محیط زیست مجزا نگهداری شود. اما این مقدار کم را به آسانی می‌توان کنترل کرد.

کلیدواژه ها:

سوخت ، اورانیوم ، بازیافت ، پلوتونیوم ، نیروگاه هسته ای