ارزیابی عدم قطعیت دز جذبی پروستات در اثر تورم بافت و تغییر مکان چشمه های پرتوزا در براکی تراپی با روش مونت کارلو

براکی تراپی، نوعی درمان سرطان است که منبع پرتوزا در داخل بافت سرطانی بیمار و یا در نزدیکی آن کاشته می شود. هدف از این تحقیق، محاسبه عدم قطعیت دز جذبی بافت پروستات در براکی تراپی، ناشی از تورم در پروستات، جابه جایی چشمه های کاشته شده و نیز بررسی اثر هر دو عامل، پس از کاشت چشمه های پرتوزا در آن است. در این تحقیق از کد MCNPX ۲.۶‎، پروتکل TG-۴۳U۱‎ و فانتوم بدن ORNL برای شبیه سازی براکی تراپی پروستات توسط چشمه های ید-۱۲۵ استفاده شد. در مطالعه اول با تعداد ۸۴ چشمه ید، مقدار دز جذبی پرتو در پروستاتی به حجم cm۳ ‎ ۰۱/۳۸ برای دو نوع چشمه دانه ای خطی و نقطه ای به ترتیب Gy ‎ ۵۹/۱۱۰ و Gy ‎ ۵۷/۱۱۰ به دست آمد. با درنظرگرفتن تورم ۵۰ % در پروستات پس از کاشت چشمه ها، دز جذبی بیش از ۱۷% کاهش یافت. در شبیه سازی دوم با تعداد ۷۶ چشمه ید، تورم ۱۲ % و جابه جایی چشمه ها پس از کاشت در سه جهت (به اندازه mm ‎ ۸/۱ چپ – راست،mm ۱/۲ جلو – عقب وmm ‎ ۴/۳ بالا – پایین) دز دریافتی بافت سرطانی حدود ۲۱ %، کاهش یافت. این تحقیق نشان داد، نتایج شبیه سازی چشمه های دانه ای خطی و نقطه ای براکی تراپی بسیار به هم نزدیک است. لذا در مطالعات شبیه سازی می توان از چشمه نقطه ای به جای چشمه دانه ای خطی استفاده کرد که پیچیدگی محاسبات را کاهش می دهد، همچنین مطالعه حاضر نشان داد تاثیر تورم پروستات و جابه جایی چشمه های براکی تراپی در مقدار دز جذبی بافت تحت درمان قابل توجه است و بر روند درمان تاثیر دارد.  

کلیدواژه ها:

سرطان پروستات ، براکی تراپی ، عدم قطعیت دز جذبی ، روش مونت کارلو