بررسی اثرات کودهای زیستی بر عملکرد و اجزای عملکرد گیاه گوجه فرنگی در یک خاک آلوده به کادمیوم

مشکلات زیست محیطی ناشی از مصرف بی­رویه کودهای شیمیایی و تنش­های حاصل از آلودگی خاک به فلزات سنگین از جمله علل استفاده از کودهای زیستی در کشاورزی می­باشد. همچنین برای حفظ محیط زیست و مقابله با تنش فلزات سنگین استفاده از این کودها ضروری می­باشد. به همین منظور برای بررسی اثرات کودهای زیستی بر میزان عملکرد و اجزای عملکرد گیاه گوجه­فرنگی تحت تنش کادمیوم، یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی در سه تکرار طراحی و انجام گردید. فاکتورهای مورد بررسی شامل سطوح آلودگی خاک به کادمیوم و تیمارهای تلقیح کود زیستی بودند. سطوح آلودگی خاک به کادمیوم شامل صفر، ۵، ۱۰، ۲۰، ۴۰ و ۸۰ میلی گرم کادمیوم در کیلوگرم خاک بودند و شش ترکیب تلقیح کود زیستی شامل :M۰ بدون تلقیح، :M۱ باکتری حل کننده فسفات+ باکتری محرک رشد + ازتوباکتر، :M۲ قارچ میکوریز + ازتوباکتر + آزوسپریلوم، :M۳ باکتری محرک رشد + آزوسپریلوم + قارچ میکوریز، :M۴ باکتری حل کننده فسفات + قارچ میکوریز + باکتری محرک رشد + ازتوباکتر) و :M۵ باکتری محرک رشد + قارچ میکوریز + ازتوباکتر در این آزمایش به کاربرده شد.نتایج نشان داد که کاربرد کودهای زیستی عملکرد و اجزای عملکرد گیاه گوجه­فرنگی را به جز در قطر و طول میوه و قطر ساقه، نسبت به تیمار شاهد بطور معنی­داری افزایش داد. کود زیستی M۲ که شامل قارچ میکوریز، باکتری ازتوباکتر و باکتری آزوسپریلوم بود، میزان عملکرد گوجه­فرنگی را ۸/۱۷۹% افزایش داد.بیشترین میزان عملکرد در اثر تیمار کود زیستی M۲ بدست آمد بطوری که با بقیه تیمارها تفاوت معنی­دار داشت و در مقابل میزان عملکرد بدست آمده از تیمار کود زیستی M۱ در حدی بود که با تیمار شاهد کود زیستی تفاوت معنی­دار نداشت. در مقابل آلودگی خاک به کادمیوم رشد گیاه را کاهش داد و با افزایش سطح آلودگی عملکرد و اجزای عملکرد گیاه کاهش یافت.