تاثیر مقدار ساعت کاری زنان شاغل بر باروری

مقدار ساعت کار زنان یک عامل مهم در رفتار فرزندآوری زنان شاغل شناخته شده است. هدف از این مقاله، بررسی تفاوت در باروری برحسب ساعت کاری زنان شاغل شهر اصفهان است. داده ها از یک پیمایش گذشته نگر از تاریخچه اشتغال و باروری اخذ شده است که ۵۵۲ نمونه از زنان ۴۰-۲۰ سال را شامل می شود. برای برآورد اثر متغیر ساعت­ کاری، بر احتمال و الگوی باروری، از الگوی تحلیل بقا زمان گسسته استفاده شده است. نتایج کلی با محاسبه میزان باروری جزئی نشان داد زنان شاغل پاره­وقت نسبت به زنان شاغل تمام­وقت تعداد فرزند بیشتری به دنیا می­آورند و هنگامی که تفاوت­ها برحسب رتبه موالید بین دو گروه شغلی بررسی شد، نتایج نشان داد شغل پاره­وقت، فاصله ازدواج تا فرزند اول و فرزند اول تا فرزند دوم را کاهش و احتمال رسیدن به فرزند دوم را افزایش می دهد؛ اما احتمال رسیدن به فرزند اول را کاهش می­دهد. به عبارت دیگر، شغل پاره­وقت، با بیشتر شدن احتمال به دنیا آوردن فرزند، در زنانی مرتبط است که قبلا یک فرزند داشتند. این امر، ناشی از این حقیقت است که این زنان در هنگام به دنیاآوردن فرزند اول به دلیل نگرانی از ثبات خودشان در بازار کار به صورت تمام وقت کار می­کردند و کمبود زمان برای مسئولیت خانوادگیشان را تجربه کرده­اند. پس با افزایش شغل های پاره­وقت و درنتیجه آن، کاهش سطح فشار شغلی زنان، زمینه افزایش باروری فراهم می شود.

کلیدواژه ها:

باروری ، اشتغال زنان ، اشتغال پاره وقت ، اشتغال تمام وقت ، تحلیل بقا زمان گسسته