اثربخشی آموزش روان درمانی مثبت گرا بر تاب آوری و خودمهارگری دانش آموزان

تاکید روان شناسی مثبت گرا بر سلامت روان شناختی به ایجاد مداخلات آموزشی جدید باهدف ارتقا بهزیستی در مدارس و تقویت تاب آوری و خودمهارگری دانش آموزان می شود.پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی روان درمانی مثبت بر تاب آوری و خودمهارگریدانش آموزان صورت پذیرفت. پژوهش حاضر، شبه آزما یشی با طرح پیش آزمون وپس آزمون بود. جامعه آماری شامل دانش آموزان دختر سال اول متوسطه شهر تهران (سال۱۳۹۹ - ۱۳۹۸) بود. با نمونه گیری خوشه ای تصادفی ۲۴ دانش آموز با تاب آوری وخودمهار گری پایین بعنوان نمونه پژوهش از میان کلیه دانش آموزان انتخاب و به دو گروهآزمایش (۱۲ نفر) و کنترل (۱۲ نفر) به صورت تصادفی قرار داده شدند. ابزار به کاربردهشده شامل پرسشنامه تاب آوری کانور و دیویدسون (۲۰۰۶) و مقیاس خودمهارگری تنجنیبامیستر و بون (۲۰۰۴) بود. تحلیل داده ها با روش تحلیل کواریانس (مانکوا) در نرم افزارSPSS-۲۱ انجام گردید. نتایج به دست آمده از آزمون تحلیل واریانس چندمتغیره (مانکوا) وآماره F و ۰۵ / ۰ > sig تفاوت معناداری در متغیرهای تاب آوری وخودمهارگری را در گروهآزما یش نشان داد. در متغیر تاب آوری اندازه اثر برابر با ۰/۸۱۷ و خودمهارگری برابر با۵۱۳ / ۰ به دست آمد. یافته های پژوهش بیانگر این مطلب بود که روان درمانی مثبتتاب آوری و خودمهارگری را در دانش آموزان افزایش می دهد و اثربخش بوده است.

کلیدواژه ها:

روان درمانی مثبت ، تاب آوری ، خودمهارگری ، دانش آموزان