توانمندسازی منابع انسانی با رویکرد مربی گری

دوره کنونی حیات بشری با تحولات و دگرگونی های شگفت انگیز و معجزه آسایی همراه است. سازمان ها به عنوان زیرمجموعه ای از حیات انسانی و سیستم های باز متاثر از این تغییر و تحولات هستند. آنها باید برای بقا و بالندگی، خود را در رویارویی با این تحولات عظیم آماده نمایند. درغیر این صورت، از گردونه دنیای رقابتی خارج می شوند. منظور از این آمادگی، آمادگی فناوری و تجهیزاتی نیست، بلکه باید کارکنان را که سرمایه ی اصلی و ارزشمند سازمان هستند، آماده نمایند. در واقع امروزه، سازمان ها در محیطی کاملا رقابتی همراه با تحولات شگفت انگیز باید اداره شوند. مدیران در چنین شرایطی فرصت چندانی برای کنترل کارکنان در اختیار ندارند و باید بیشترین وقت و نیروی خود را صرف شناسایی محیط خارجی و داخلی سازمان کنند و سایر وظایف روزمره را به عهده کارکنان بگذارند. کارکنان زمانی می توانند به خوبی از عهده وظایف محول برآیند که مهارت، دانش، توانایی و انگیزه لازم را داشته باشند و اهداف سازمانی را به خوبی بشناسند. ابزاری که می تواند در این زمینه به کمک مدیران بشتابد، فرآیند توانمندسازی است. در زمان کنونی توانمندسازی به عنوان ابزاری شناخته شده که مدیران به وسیله آن قادر خواهند بود سازمان های امروزی را که دارای ویژگی های از قبیل، تنوع کانال های نفوذ، رشد اتکا به ساختار افقی و شبکه ای، حداقل شدن فاصله کارکنان از مدیران و کاهش تعلق سازمانی هستند، را به طور کارآمد اداره کنند. چوپانی و همکاران ۱۳۹۱، اهمیت منابع انسانی به مراتب از فناوری جدید، منابع مالی و مادی بیشتر است. تفاوت اصلی سازمان ها را باید در دانایی و نادانی دانست. نقش نیروی انسانی کارآمد، توانا و دانا در تحقق اهداف سازمانی امری غیرقابل انکار است. لذا وجود منابع انسانی کارا، خلاق و توانا جهت حفظ پایداری سازمان ها و افزایش بهره وری آنها امری ضروری به نظر می رسد. به همین سبب توانمندسازی منابع انسانی موجب افزایش قابلیت و شایستگی افراد و بهبود عملکرد آنها شده و سبب آزادسازی و بالفعل درآوردن نیروهای نهفته آنان در راستای کسب دستاوردهای شگفت انگیز در سازمان ها خواهد شد. (طیبی شیرمرد و میرزایی ۱۳۹۵)