کاربرد فناوری نانو از منظر حقوق بین الملل محیط زیست

فناورینانو با ابداع و بکارگیری راهکارهایی از قبیل حذف یا پاکسازی آلایندههای موجود در آب، خاک و هوا و سایر عناصرطبیعی، نقش مهمی درکاهش مصرف موادخام، پیشگیری و رفع آلودگیهای زیستمحیطی، حفظ منابعطبیعی و محیطزیست دارد. البته خطرات احتمالی تعدادی از نانومواد مهندسیشده برروی سلامت انسان ومحیطزیست میتواند زمینهای برای تخریب یا آلودگی محیطزیست نیز به دنبال داشته باشد. معاهدات و اصول کلی بینالملل، محدودیتها و مقرراتی را بطور ضمنی برای کاربرد فناورینانو توسط کشورها مشخص کرده است. مساله این تحقیق، کاربرد فناورینانو از منظر حقوق بینالملل محیطزیست است که با هدف تبیین مقررات حقوقی بینالمللی در استفاده از این فناوری انجام شده است. نوشتار پیش رو که به روش توصیفی-تحلیلی نگاشته شده، درصدد پاسخ به این سوال است که با توجه به آثار بکارگیری فناورینانو بر محیطزیست، این امراز منظر حقوق بینالملل محیطزیست چه جایگاهی داشته و چه قواعدی برآن حاکم است؟ لذا ضمن اثبات تاثیرات زیاد فناورینانو در توسعه حقوق محیطزیست، در نهایت به این نتیجه رسیده است که علیرغم اهمیت فناورینانو و تاثیرات آن در توسعه حقوق بینالملل محیطزیست، چارچوب حقوقی الزامآورخاصی برای آن درسطح بینالملل وجود ندارد و درواقع قوانین ومعاهداتبینالمللی موجود در حوزه حقوق محیطزیست، فاقد ضمانت اجرایی کافی هستند.

کلیدواژه ها:

فناوری نانو ، حفاظت از محیطزیست ، مخاطرات احتمالی ، بکارگیری نانومواد ، حقوق بین الملل محیط زیست