نقش خودآگاهی هیجانی و راهبردهای خودتنظیمی در پیش بینی تعهد به مدرسه دانش آموزان دختر پایه پنجم و ششم شهر اردبیل

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی نقش خودآگاهی هیجانی و راهبردهای خودتنظیمی در پیش بینی تعهد به مدرسه دانش آموزان دختر پایه پنجم و ششم شهر اردبیل بود. روش تحقیق توصیفی- همبستگی از نوع پیش بینی بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانش آموزان دختر پایه پنجم و ششم مدارس ابتدائی شهر اردبیل در سال تحصیلی ۱۳۹۷-۹۸ (به تعداد ۸۰۰ نفر) که از بین آنها حجم نمونه به تعداد ۲۶۰ نفر از طریق جدول گرجسی- مورگان و کوهن به روش نمونه گیری خوشه ای چندمرحله ای انتخاب گردیدند. مقیاس تعهد به مدرسه سواری، مقیاس خودآگاهی هیجانی گرنت و همکاران و پرسشنامه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی ( ( MSLQ پینتریچ و دی گروت برای گردآوری اطلاعات استفاده شد . داده ها پس از گردآوری با استفاده از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه در نرم افزار SPSS۱۶ تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد که خودآگاهی هیجانی و راهبردهای خودتنظیمی به صورت مثبت و معناداری تعهد به مدرسه را پیش بینی می کنند (p >۰/۰۱) و سهم این دو متغیر در پیش بینی تعهد به مدرسه ۳۰ درصد است. زیرمقیاس های خودآگاهی هیجانی (بازشناسی ، شناسایی ، تبدیل سازی ، محیط گرایی ، حل مساله) در مجموع ۳۷ درصد از تغییرات مربوط به واریانس تعهد به مدرسه به صورت مثبت و معنادار پیش بینی می کنند . (p >۰/۰۱ ) زیرمقیاس های راهبردهای خودتنظیمی (شناخت : تکرار و مرور ، بسط و گسترش معنایی ، ساماندهی ، راهبردی– فراشناخت : برنامه ریزی، نظارت و کنترل، نظم دهی) در مجموع ۳۳ درصد از تغییرات مربوط به واریانس تعهد به مدرسه به صورت مثبت و معنادار پیش بینی می کنند (p >۰/۰۱) .یافته های این پژوهش نشان می دهند ، خودآگاهی هیجانی و راهبردهای خودتنظیمی در بهبود تعهد به مدرسه نقش اساسی ایفا می کنند.

کلیدواژه ها:

خودآگاهی هیجانی ، راهبردهای خود تنظیمی ، تعهد به مدرسه