بررسی مداخله های آموزشی و درمانی در کودکان اوتیستیک

هدف این مقاله مروری، مرور پژوهش های اخیر با موضوع مداخله های آمورشی و درمانی در کودکان اوتیستیک است. اوتیسم یکی از اختلالات فراگیر رشدی است که در سه سال اول زندگی ظاهر می شود. این اختلال تعامل اجتماعی، ارتباط کلامی و غیر کلامی را مختل می کند و با الگوی رفتاری کلیشه ای همراه ا ست. شدت اختلال اوتیسم یا در خود ماددگی با توجه به میزان تخریب ارتباط اجتماعی و الگو های رفتاری محدود تکراری تعیین می شود. علت این بیماری هنوز مشخص نیست اما به نظر می رسد مسئله ژنتیک مهم باشد. در این مقاله، مروری بر تاثیر روش درمانی پاسخ محور با کاربرد انگیزه، آموزش مهارت های هیجان خوانی، آموزش مهارت های اجتماعی از طریق داستان های اجتماعی و تاثیر فضا های آموزشی در کودکان اوتیستیک شده است. یافته ها حاکی از اثر بخشی این روش های آموزشی و درمانی در مداخله های کودکان اوتیستیک است. نتایج به دست آمده نشان می دهد این مداخله های آمورشی و درمانی می تواند با تاکید بر مهارت های اجتماعی و کلامی در بهبود عملکرد این کودکان نقش داشته باشد. پیشنهاد می شود از آموزش در زمینه هنر در مداخله های هنر درمانی استفاده شود، زیرا هنر نوعی بیان است که نیاز به تعامل کلامی ندارد و می تواند شیوه ای برای برقراری ارتباط باشد، و می تواند در ارتقای مهارت ها و توانایی های این کودکان موثر باشد.

کلیدواژه ها:

اوتیسم ، تاثیر فضا ، آموزش مهارت های اجتماعی ، هیجان خوانی ، روش درمانی پاسخ محور