ارزیابی سطح تاب آوری اجتماعی در محلات قدیمی شهر تهران (مطالعه موردی: محله فردوسی)

تاب آوری اجتماعی یکی از مهمترین اصول شهرها برای مقابله با بحرانها و سوانح طبیعی محسوب میشود که عمدتا۰ در فرآیندمعمول۵ توسعه و طراحی شهرها، به ویژه در کشورهای توسعه نیافته نادیده انگاشته شده و بیشتر در زمان بروز بحران، کمبود آن مورد توجه قرار میگیرد. در شرایط حاضر نیز، به دلیل مواجه با بحران جهانی کرونا و اهمیت مشارکت مردم در مقابله با این بحران، اهمیت این موضوع دوچندان شده است. در این راستا، در پژوهش حاضر به ارزیابی سطح تاب آوری اجتماعی در محلات قدیمی پایتخت پرداخته شده و محله فردوسی تهران به دلیل موقعیت مرکزی و همینطور قدمت و سابقه تاریخی خود به عنوان نمونه مطالعاتی پژوهش انتخاب شده است. هدف اصلی این پژوهش ارزیابی سطح تاب آوری اجتماعی در ابعاد مختلف (حاکمیت، ارزیابی ریسک، آموزش و پرورش، مدیریت ریسک، کاهش آسیب پذیری و آمادگی) در محله فردوسی میباشد. در همین راستا از رویکرد کمی برای پیشبرد پژوهش استفاده شده و در جمع آوری اطلاعات مبانی نظری از مطالعات کتابخانه ای جهت بررسی نظریه های محققان مختلف در زمینه تاب آوری اجتماعی استفاده شده و به منظور گردآوری سایر اطلاعات نیز از مطالعات اسنادی و روش پیمایشی (ابزار پرسشنامه) بهره برده شده است. در ادامه، داده های بدست آمده به صورت کمی و به کمک نرم افزار SPSS به دو صورت توصیفی و استنباطی مورد تحلیل قرار گرفتهاند. نتایج این پژوهش، ضمن اثبات تاثیر ویژگی های زمینه ای و فردی ساکنان در میزان تاب آوری اجتماعی محله فردوسی، حاکی از آن است که تاب آوری اجتماعی در این محله از منظر آموزش وپرورش دارای وضعیتی مطلوب و از منظر کاهش آسیب پذیری و آمادگی در شرایط نامطلوب و بسیار ضعیف قرار دارد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، تاب آوری اجتماعی ، محله فردوسی ، آسیب پذیری ، سرمایه اجتماعی