بازشناسی شاخص های طراحی پیاده راه ها در ایران نمونه موردی: محدوده مرکزی شهر بابل

نقش فضای شهری، یا به عبارتی فضایی که در آن تعاملات اجتماعی شهروندان شکل می گیرد و فرهنگ جامعه در بستر آن ارتقا مییابد، در کشور ما روز به روز در حال افول است. شرایط حاکم بر شهرهای امروزی شیوه زندگی جدیدی را القا میکند که در آن پیاده روی به منظور انجام اهداف مختلف نادیده گرفته میشود؛ لذا هدف از پژوهش حاضر بازشناسی شاخصهای طراحی پیاده راه ها در محدوده مرکزی شهر بابل میباشد. نوع این پژوهش کمی و کیفی بوده و جهت جمع آوری داده ها از ابزار پرسشنامه استفاده شده است که در میان ۳۸۲ نفر از شهروندان شهر بابل توزیع گردیده است. جهت تجزیه و تحلیل یافته ها، به کارگیری روششناسی منتخب در موردپژوهی، نوع پژوهش کمی و کیفی از روش تحلیل محتوا و تحلیل داده های پرسشنامه با کمک نرم افزار SPSS و تحلیل عاملی و آزمون همبستگی پیرسون استفاده شده است. یافته ها نشان میدهد که ویژگیهای بعد ارتباطی (همانند پیوستگی، ارتباط بین کاربریها، حمل ونقل و عابر پیاده و دسترسی به ایستگاه های عبور و مرور) و ویژگیهای بعد کالبدی (همانند افزایش نظارت بر خیابان و انسانی شدن مقیاس محیط) تاثیر مستقیم بر عامل امنیت به عنوان یکی از شاخص های پیاده راه سازی داشته اند. از طرفی بر اساس نتایج مشخص شده است که ویژگی های بعد کالبدی (سرزندگی محیط و مقیاس انسانی) و همچنین ویژگیهای بعد زیست محیطی (همانند پاکیزگی و جذابیت فضا) تاثیر مستقیم بر عامل منظرسازی به عنوان یکی از شاخص های پیاده راه سازی داشته اند.

کلیدواژه ها:

پیاده مداری ، پیاده راهسازی ، بافت شهری ، شهر بابل