قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر از زمینه ها تا پیامدها

مقاله حاضر با بررسی مناسبات ایران و عراق، در اقدام نخست، زمینه هایی را که به قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر منجر شد، بررسی می کند و در گام بعدی به آثار و پیامدهای این قرارداد بر مناسبات دو کشور می پردازد. مقاله با استناد به اسناد و منابع معتبر تاریخی، نشان می دهد علاوه بر اختلاف های مرزی که عراق از عثمانی به ارث برده بود، تحریک های انگلیسی ها نیز باعث زیاده خواهی عراقی ها و سازش ناپذیری آنان شد که نمود آن قرارداد ۱۹۳۷ و ادعای ارضی عراق بر خوزستان بود؛ اما عراقی ها حتی حاضر به اجرای قرارداد ۱۹۳۷ هم نشدند. اگرچه با انعقاد قرارداد الجزایر در سال ۱۹۷۵ به ظاهر اختلا فهای دو کشور پایان یافت؛ اما با توجه به این واقعیت که رویکرد صدام به این قرارداد نه یک راهبرد، بلکه یک تاکتیک فرصت طلبانه محض بود که رژیم بعث را از فروپاشی توسط کردها، نجات داد و محکوم به شکست بودن قرارداد را از همان ابتدا می شد پیش بینی کرد و این احساس شکست حاصل از قرارداد، صدام را به انتقا مجویی واداشت و حاصل آن جنگ تحمیلی ۸ ساله با ایران بود.

کلیدواژه ها:

قرارداد ۱۹۷۵ الجزایر ، انگلیسی ها ، قرارداد ۱۹۳۷ ، زمینه ها و پیامدهای قرارداد الجزایر ، عبدالکریم قاسم ، محمد رضاشاه ، رژیم بعث ، صدام حسین ، کردها ، جنگ تحمیلی ۸ ساله