ریز ازدیادی گونه ‏Lycium depressum، درختچه بومی ارزشمند قابل استفاده در فضای سبز شهری

گیاه Lycium depressum درختچهای خاردار متعلق به تیره سولاناسه و بومی ایران میباشد که قابلیت تحمل بالایی به خشکی و شوری دارد. در این مطالعه دستیابی به پروتکل بهینه ریزازدیادی گیاه لیسیوم برای اولین بار مورد ارزیابی قرار گرفت. در این تحقیق ابتدا تاثیر هورمونهای بنزیل آمینو پورین (BAP) و تیدیازورون (TDZ) در ترکیب با نفتالین استیک اسید (NAA) در میزان پرآوری گیاه لیسیوم بررسی شد. سپس اثر ترکیبات آلی و معدنی مختلف شامل میواینوزیتول، کازئین هیدرولیزات، پرولین، آهن FeEDDHA و همچنین کلرید کلسیم بر بهبود پرآوری و کیفیت گیاهچههای لیسیوم مورد ارزیابی قرار گرفت. بر اساس نتایج این آزمایش، محیط کشت موراشیگ و اسکوگ (MS) به همراه ۵/۰ میلیگرم بر لیتر BAP بهعنوان بهترین محیط کشت جهت پرآوری شاخساره شناخته شد. علاوه بر این، افزودن میواینوزیتول تا میزان ۲۰۰ میلیگرم بر لیتر به محیط کشت، تولید شاخساره را در مرحله پرآوری بهبود بخشید و منجر به تولید شاخسارههای با کیفیت بالاتر و برگ درشت تر گردید. در مرحله ریشهزایی نیز بیشترین تعداد و طول ریشه در تیمار ۳/۰ میلیگرم در لیتر IBA بهدست آمد. نود و پنج درصد ازگیاهچههای ریشهدار شده به طور موفق در اتاقک رشد سازگار شدند. در مجموع نتایج این تحقیق منجر به دستیابی بهروش بهینه ریزازدیادی درختچه بومی لیسیوم گردید. این دستاورد میتواند نقش بسیار مهمی در پیشبرد انجام تحقیقات گستردهتر روی سایر جنبههای اهلیسازی این گیاه دارویی با ارزش و قابل استفاده در فضای سبز شهری داشته باشد.

کلیدواژه ها:

پرآوری ، ریزازدیادی ، کازئین هیدرولیزات ، میو اینوزیتول ، ‏FeEDDHA