اثربخشی آموزش تاب آوری معنوی روانی بر تنش والدگری و معنویت ادراك شده در زنان دارای همسر تحت درمان با متادون

هدف پژوهش حاضر بررسي اثربخشي آموزش تاب آوري معنوي رواني بر تنش والدگري، معنويت ادراك شده،پيوستگي و انعطاف پذيري در زنان داراي همسر تحت درمان با متادون بود. روش پژوهش حاضر از نوع نيمه آزمايشي باطرح پيش آزمون-پس آزمون با گروه كنترل بود. جامعه آماري مطالعه مورد نظر تمامي زنان داراي همسران تحت درمانبا متادون مركزسوء مصرف نداي سلامت شهرستان شاهرود در سال 1399 مي باشد. روش نمونه گيري در دسترس بود كه30 نفر از همسران انتخاب شدند و پس از تكميل پرسشنامه ها در پيش آزمون به طور تصادفي در دو گروه كنترل وآزمايش جاي دهي شدند. در اين راستا از مقياس كونر و ديويدسون ( 2003 ) براي تاب آوري معنوي رواني، مقياسآبيدين (1911) براي تنش والدگري و از مقياس پارسيان و دونينگ (2009) براي معنويت ادراك شده استفاده گرديد.نتايج حاصل از آزمون تحليل كوواريانس نشان داد كه آموزش تاب آوري معنوي رواني بر تنش والدگري، معنويت ادراكشده در زنان داراي همسر تحت درمان با متادون در سطح معني داري، اثر بخش است. به طور كلي مي توان نتيجه گرفتكه با آموزش تاب آوري معنوي رواني مي توان از ميزان تنش والدگري كاست و معنويت ادراك شده را در زنان دارايهمسر تحت درمان با متادون افزايش داد.

کلیدواژه ها:

تاب آوري معنوي رواني ، تنش والدگري ، معنويت ادراك شده ، متادون ، زنان