تدوین راهکارهای طراحی كالبدی- محیطی در جهت دستیابی به معماری پایدار ایران

توجه بيش از پيش معماران به موضوع فناوري خصوصا درنظرگرفتن مبحث 19 مقررات ملي ساختمان از سويي ،ارائه راهكارهايياز سوي معماران كه به نوعي مي كوشد شيوه اي جديد براي حل مشكلات زيست محيطي و ايجاد تعامل بين محيط مصنوعو محيط طبيعي به دست بدهد اجتناب ناپذير است.مساله اين است كه چه رابطه اي و چگونه بايد بين ساختمان و محيط طبيعيپيرامون برقرار شود تا تعامل مطلوب و مفيد بين محيط مصنوع و طبيعت بوجود آيد؟ در اينجهت،شكل دهي به ساختارهاينظري معماري پايداردر قالب ارائه راهكارهاي كالبدي- محيطي نوين بنياني براي معماري معاصر ايران است. جهت نيل به اينهدف سعي بر آن است كه از يک سو با مطالعه و تحليل يافته هاي نوين در رابطه بامعماري پايدار در آثار معماران غربي ، و ازسوي ديگر با بازخواني تجارب معماري بومي در آثار معماران معاصركشورمان به بازشناسي اين تاثيرات و نحوه بكارگيري اينراهكارها بپردازيم. بديهي است ترسيم اين روشها به معماران در جوابگويي به نيازهاي اقتصادي و روان شناختي جامعه مخاطباز سويي و تقليل در استفاده از منابع تجديد ناپذير از سوي ديگرياري خواهد رسانيد.