مالکیت اراضی موات در حقوق ایران و فقه امامیه

پژوهش حاضر به بررسی مالکیت اراضی موات در حقوق ایران و فقه امامیه پرداخته شد. یافته ها حاکی از آن است که اراضی موات شاملاراضی مجهول المالکی می باشند که مالک خاصی ندارند و پس از احیا است که صاحب ملک می شوند. و مالک حق بهره برداری از آن رادارد و این حق قابل نقل و انتقال می باشد هم از طریق انتقال و هم از طرق اهدا و ارث. قانونگذار با اذن ولی فقیه، حق استفاده از احکامثانویه برای تصویب موادی متناسب با مقتضیات و شرایط زمان را برای خود قائل شده است، اما احکام ثانویه استثناء بر احکام اولیه است وایجاب می کند که حق مالکیت ایجاد شده بر زمین های موات که در اثر احیاء به دست آمده محترم شمرده شود، بدین معنا که اراضیموات قابل تملک به وسیله احیاء میباشند و با احیای آن به مالکیت اشخاص در می آیند، لذا خاصیت تخصیصی احکام ثانویه نسبت بهاحکام اولیه صرفا محدود به مکان و زمان است.

کلیدواژه ها:

اراضی موات ، انفال ، احیای موات ، مجهول المالک