تطبیق مؤلفه های تنهایی و اندوه در شعر عبدالوهاب البیاتی و قیصر امین پور

در شعر شعراي معاصر به دلیل عوامل فردي و اجتماعی، مهم ترین مضمونی که جلوه گري میکند، احساس تنهایی و نوستالژي است. این پدیده، در اصطلاح روانشناسی حسرت و دلتنگی انسانها نسبت به گذشته خویش است که به عنوان جلوه اي از رفتارهاي ناخودآگاه انسان ظهور می یابد. نوستالژي و تنهایی همان حس دلتنگی شاعر یا نویسنده براي از دستدادن و فقدان چیزهایی است که در زمان حاضر دور از دسترس است، تغییر و تحّول اوضاع و احوال سیاسی، اجتماعی، مدرنیسم و هم چنین پیشرفت صنعت در برانگیختن این حس غریب، بسیار مؤثر است. نوستالژي شامل مواردي نظیر دوري از وطن، دوري از معشوق، خاطرات کودکی و جوانی، از دست دادن ارزشها و .... است که در دیوان اکثر شاعران رمانتیک بخصوص این دو شاعر معاصر عرب و فارسی زبان- عبدالوهاب البیاتی و قیصر امین پور- به خوبی دیده می شود. نتیجه این پژوهش این است که عبدالوهاب البیاتی و قیصر امین پور به عنوان پیروان مکتب رمانتیک ادبیات معاصر (عربی و فارسی)از نوستالژي به عنوان یکی از پایه هاي اصلی و ضروري در شعر خویش بهره برده اند و بر اساس منابع و شاخصهاي روانشناسی آنها را میتوان داراي شخصیت نوستالژیک معرفی کرد. در این پژوهش، اشعار عبدالوهاب البیاتی و امین پور با روش تحلیلی- توصیفی و براساس منابع کتابخانه اي مورد بررسی قرار میگیرد و هدف، کشف مولفه هاي نوستالژي و شناخت خطوط فکري و شعري این دو شاعر است.

کلیدواژه ها:

تطبیق ، نوستالژی ، بیاتی ، تنهایی ، امین پور