خودکارآمدی تحصیلی و ارتباط آن با متغیرهای تحصیلی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه: مطالعه مقطعی

سابقه و هدف: خودکارآمدی تحصیلی به عنوان قابلیت درک فرد از توانایی ­های خود در انجام وظایف لازم برای رسیدن به اهداف تحصیلی تعریف شده است. دانشجویان دارای خودکارآمدی تحصیلی بالاتر، سازگاری تحصیلی بهتری دارند و راهبردهای یادگیری سودمندتری را به کار می‌برند. هدف از مطالعه حاضر تعیین خودکارآمدی تحصیلی و ارتباط آن با برخی متغیرهای تحصیلی در میان دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی کرمانشاه در سال 1395 بود. مواد و روش ­ها: این مطالعه توصیفی تحلیلی در میان 370 نفر از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی و خدمات بهداشتی درمانی کرمانشاه در سال 1395 انجام شد. دانشجویان به روش نمونه­ گیری طبقه بندی تصادفی ساده و با احتمال متناسب با حجم انتخاب شدند و داده ها به وسیله پرسشنامه خودکارآمدی تحصیلی مک لری (McElroy)، به صورت خودگزارش دهی جمع آوری گردید. داده‌ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS ویرایش 16 با بهره گیری از آزمون‌های همبستگی پیرسون، تی مستقل و آنالیز رگرسیون خطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته‌ها: دامنه سن دانشجویان 18 تا 29 و میانگین آن 3/05±22/90 سال بود. میانگین نمره خودکارآمدی تحصیلی 53/10 با انحراف معیار 7/40 بود؛ دانشجویان 75/8 درصد از حداکثر نمره قابل اکتساب خودکارآمدی تحصیلی را کسب کردند. سن بالاتر، متأهل بودن، مقطع تحصیلی دکتری حرفه‌ای و عدم سکونت در خوابگاه پیش بینی کننده‌های معناداری برای خودکارآمدی تحصیلی بالاتر بودند. نتیجه گیری: به نظر می‌رسد برنامه ریزی مداخلات مؤثر در زمینه ارتقای خودکارآمدی تحصیلی بخصوص برای دانشجویان مقطع کارشناسی از ضرورت بالایی برخوردار باشد.

کلیدواژه ها:

Academic self-efficacy ، Educational planning ، Academic achievement ، Academic adjustment ، خودکارآمدی تحصیلی ، برنامه ریزی آموزشی ، پیشرفت تحصیلی ، سازگاری تحصیلی