بررسی رابطه فرسودگی شغلی و تمایل به ماندگاری پرستاران بخش‌های روانپزشکی بیمارستان‌های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان در سال 1397

مقدمه فرسودگی شغلی یکی از عوامل اصلی در کاهش بازده کاری، ایجاد عوارض جسمی و روانی در مشاغل مختلف به ویژه پرستاری است. تأثیرات فرسودگی شغلی گاهی موجب کاهش تمایل فرد به ماندن در شغل می‏شود. مطالعه حاضر با هدف تعیین رابطه فرسودگی شغلی و تمایل به ماندگاری پرستاران انجام یافته است. مواد و روش‌ها پژوهش حاضر، یک مطالعه توصیفی - تحلیلی است که بر روی 130 نفر از پرسنل پرستاری بخش‏های روانپزشکی بیمارستان‏های دانشگاه علوم پزشکی شهر اصفهان که به‏صورت طبقه‏بندی تصادفی ساده انتخاب شدند، انجام شد. به منظور جمع‏آوری اطلاعات از دو پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ و پرسشنامه تمایل به ماندگاری در شغل واینر و واردی استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده‏ها با استفاده از نرم‏افزار آماری SPSS نسخه 24 انجام شد. یافته‌ها میزان خستگی عاطفی (46/58 درصد)، مسخ شخصیت (61/44 درصد) و احساس ناکارآمدی در سطح کم (07/43 درصد) محاسبه شد. بیشتر پرستاران شاغل در بخش‏های روانپزشکی تمایل به ماندن در شغل متوسطی داشتند (84/43 درصد). همچنین همبستگی تمایل به ماندگاری در شغل و خستگی عاطفی و مسخ شخصیت معکوس و معنی‏دار بود (05/0>P). اما بین تمایل به ماندگاری و احساس ناکارآمدی و فرسودگی شغلی هبستگی معناداری مشاهده نشد(05/0). نتیجه‌گیری نتایج نشان داد میان بعد خستگی عاطفی و مسخ شخصیت با تمایل به ماندگاری در شغل رابطه معناداری وجود دارد. با کاهش فرسودگی شغلی و افزایش میل به ماندن پرستاران شاغل در بخش‏های روانپزشکی می‏توان به ارائه خدمات شایسته‏تر، افزایش رضایت شغلی و کاهش هزینه‏های مراقبتی و درمانی دست یافت.

کلیدواژه ها:

burnout ، willingness to stay ، nurse ، psychiatric ward ، فرسودگی شغلی ، تمایل به ماندگاری ، پرستار ، بخش روانپزشکی