اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر نظریه امید اسنایدر بر میزان ثبات قدم و خودکارآمدی تحصیلی دانش‌آموزان

مقدمه: امید یکی از موضوعات مهم در ارتباط با زندگی افراد و عامل کلیدی انگیزه ­بخش در رشد و پیشرفت سرمایه‌­های انسانی آن جامعه است و رابطه مستقیمی با پیشرفت تحصیلی و سلامت روانی دانش‌­آموزان دارد.     هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش گروهی مبتنی بر نظریه امید اسنایدر بر میزان ثبات قدم و خودکارآمدی تحصیلی دانش‌­آموزان انجام شد. روش: پژوهش حاضر یک مطالعه شبه آزمایشی از نوع پیش‌­آزمون- پس‌­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری این پژوهش، شامل کلیه دانش­‌آموزان پسر مقطع ابتدایی مشغول به تحصیل در سال تحصیلی ۹۹-۱۳۹۸ در مدارس دولتی ناحیه ۳ شهر کرمانشاه بود. ۳۰ نفر از دانش‌­آموزان پسر سال ششم ابتدایی به عنوان نمونه آماری با استفاده از روش نمونه‌­گیری خوشه‌­ای تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) جایگزین شدند. آزمودنی­‌های گروه آزمایش به مدت ۸ جلسه تحت آموزش گروهی مبتنی بر نظریه امید اسنایدر قرار گرفتند اما گروه کنترل مداخله‌ای دریافت نکرد. برای جمع‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های ثبات قدم داکورث و خودکارآمدی ­تحصیلی جینکز و مورگان استفاده شد. اطلاعات به دست آمده از پرسشنامه­‌ها براساس روش آماری کواریانس مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.   یافته‌­ها: یافته‌­ها نشان داد که آموزش گروهی مبتنی بر نظریه امید اسنایدر بر میزان ثبات قدم (۰/۴۳=F) و خودکارآمدی تحصیلی (۰/۵۶=F) گروه آزمایش تأثیر معناداری داشته است (۰/۰۵>P). نتیجه­‌گیری: بر اساس این یافته­‌ها می­‌توان گفت که آموزش امید به روش گروهی بر افزایش میزان ثبات قدم و خودکارآمدی تحصیلی دانش‌­آموزان اثرگذار است و به دنبال آموزش امید می‌­توان موفقیت تحصیلی دانش‌­آموزان را انتظار داشت.  

کلیدواژه ها:

Group education based on Snyder’s hope theory ، Grit ، Educational self-efficacy ، آموزش گروهی مبتنی بر نظریه امید اسنایدر ، ثبات­ قدم ، خودکارآمدی تحصیلی