مدل‏سازی توان اکولوژیک توسعه شهری براساس سنجه‏ های سیمای سرزمین (مطالعه موردی: شهر شیراز)

در سال‏های اخیر، تلاش‏های برنامه‏ریزی بر موضوع‏های محیطی تأکید داشته است، از قبیل اینکه چگونه باید توسعه را جهت‏دهی و اداره کرد تا آسیب‏های وارده بر محیط به کمترین میزان ممکن برسد. تصمیمات گرفته‏شده در مرحلة برنامه‏ریزی بدون توجه به محیط طبیعی و فیزیکی می‏تواند در جهت مخالف نیازهای طرح و برنامه‏ریزی مناسب برای سرزمین حرکت کند. در برنامه‏ریزی ملی باید به تعیین وظایف فضایی هر منطقه متناسب با توان اکولوژیکی آن و تخصیص عوامل فیزیکی توسعه توجه کرد. بنابراین، در طراحی استراتژی و سیاست‏های مربوط به بخش‏های برنامه‏ریزی شهری باید ارزیابی توان اکولوژیک توسعه را مد نظر قرار داد و مدل بهینه برای آن طراحی کرد. در ایران نیز با توجه به اینکه درستی مدل‏های اکولوژیک،به‏رغم استفادة چند دهه، تا کنون برای توسعة شهری با استفاده از سیستم GISو سیمای سرزمین بررسی نشده است، با پیشرفت تکنولوژی، ضرورت دارد نخست مدل‏سازی اکولوژیک توسعة شهر انجام شود. سپس، با سیمای سرزمین و سنجه‏های آن منطبق شود. در این تحقیق تغییرات شهر شیراز و محدودة آن براساس تغییرات کاربری زمین بین سه دورة زمانی و دو دورة تغییرات در سال‏های201۰-201۵ و دورة دوم 201۵-201۹ براساس استخراج تصاویر ماهواره‏ای از سری ماهواره‏های لندست انجام شده است. پس از بررسی تغییرات و استخراج و مقایسة آن، به بررسی سه‏دوره‏ تغییرات لنداسکیپ منطقة مورد مطالعه و تغییرات آن در اسکیپ‏های گوناگون پرداخته شده است و درنهایت به مدل‏سازی توسعة شهر شیراز با توجه به حفظ اکولوژیک منطقه و توسعة بهینة شهری آن پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

تغییرات کاربری ، توسعة اکولوژیک ، سیستم اطلاعات جغرافیایی ، شیراز ، لنداسکیپ