تبیین عملکرد سازمان ملل متحد در قبال نسل‌کشی در میانمار

یکی از بزرگ­ترین فجایع انسانی، در دو دهه اول قرن بیست و یکم در ایالت راخین میانمار و نسبت به مسلمانان روهینگیا اتفاق افتاد. پاک­سازی قومی، نسل­کشی، جرایم علیه بشریت و هر عنوان مشابه دیگری که به­نوعی جلوه­ای از نقض حقوق بشر محسوب شود، در قبال مسلمانان روهینگیا حادث شد. سوال اصلی این مقاله آن است که واکنش سازمان ملل متحد در قبال این فجایع چه بود؟ فرضیه مقاله که به روش توصیفی_تحلیلی بررسی شد، آن است که سازمان ملل متحد نسبت به فجایع انسانی در میانمار فقط به اظهار نظر شفاهی، صدور بیانیه، و نهایتاً صدور قطع نامه­های توصیه­ای بسنده کرد.  این درحالی­است که انتظار می­رفت این سازمان بر اساس اصل مسئولیت بین المللی حمایت، مداخله بشر دوستانه را در میانمار در دستور کار قرار می­داد. تعاض رفتاری سازمان ملل متحد ناشی از اعمال فشار قدرت­های بزرگ است.  یافته­های مقاله  نشان داد که برخورد سازمان ملل نسبت به نقض حقوق بشر در کشورهای مختلف تابع استانداردهای دوگانه است. خوش­بینانه­ترین حالت آن است که گفته شود قدرت­های بزرگ مانع از عملکرد مؤثر و مستقل سازمان ملل در برخورد با دولت­های ناقض حقوق بشر می­شوند.

کلیدواژه ها:

Genocide ، Crimes Against Humanity ، Ethnic Cleansing ، Massacre ، Responsibility to protect. ، نسل‌کشی ، جرائم علیه بشریت ، پاک‌سازی قومی ، کشتار جمعی ، مسئولیت حمایت.