بررسی رویکردهای مختلف معماری پایدار در اقلیم گرم و خشک ( نمونه موردی: کشور ایران)

در سال های اخیر، مفهوم پایداری به منافع مشترک رشته های متعدد تبدیل شده است. دلیل این محبوبیت، رسیدن به توسعه پایدار است. معماری سبز یا معماری پایدار یکی از گرایش ها و رویکردهای نوین معماری است که در سال های اخیر مورد توجه عده زیادی از طراحان و معماران معاصر جهان قرار گرفته است. این معماری به دنبال به حداقل رساندن اثرات منفی زیست محیطی ساختمان و استفاده بهینه مواد، انرژی و فضای توسعه و اکوسیستم است. مفهوم معماری سبز، که با عنوان های "معماری پایدار" یا "ساختمان سبز،" نیز شناخته شده، تئوری، علم و سبک ساختمان های طراحی و ساخته شده مطابق با اصول سازگار با محیط زیست است. معماری سبز تلاش می کند تا تعداد منابع مصرف شده در ساخت و ساز، استفاده و بهره برداری ساختمان را به حداقل برساند، و همچنین محدود کردن آسیب ها به محیط زیست از طریق انتشار آلودگی و زباله نیز از مؤلفه های آن می باشد. همانطور که میتوان از تعریف معماری پایدار برآورد کرد، هدف از دیزاین بناها با توجه بهاصول پایدار ی و بوم شناختی، کاهش اتلاف انرژ ی و آلودگ ی محیط زیست است. برای طراحی، ساخت، راهانداز ی و نگهدار ی انرژی ساختمان ها، آب و مواد جدید مصرف می شوند و همچنین مقادیری زباله تولید می شود که باعث ایجاد اثرات منفی بر بهداشت و محیط زیست می شود. هدف از ایجاد ساختمان های سبز بهبود یافتن آب و هوا، جلوگیر ی از اتلاف انرژی مصرفشده جهت سرمایش و گرما یش و جلوگیری از اثرات منفی ساخت و ساز بر محیط زیست است. ایده ی پایداری ، یا طراحی زیست محیطی برای اطمینان از این موضوع است که اعمال و تصمیمات امروز ما فرصت های نسل آینده را از بین نمی برد. بهره وری انرژی در طول کل چرخه زندگی یک ساختمان مهم ترین هدف معماری پایدار است. به منظور محدود کردن این اثرات و طراحی سازگار با محیط زیست و منابع ساختمان ها ی کارآمد؛ "سیستم های ساخت و ساز سبز" باید ارائه، شفاف سازی، درک و اجرا شود. هدف این کار برجسته کردن این مشکلات و مسائل پیچیده پایداری است که بخش ز یادی از جنبه های متعدد زندگی انسان را در بر می گیرد.

کلیدواژه ها:

معماری سبز ، معماری پایدار ، طراحی ، ساختمان سازی ، انرژی نو