بررسی زمان هنری بلاغی غزل‌های پایداری و چهار شاعر گیلانی: بهمن صالحی، جمشید عباسی، اسماعیل محمدپور و پونه نیکوی

جنگ تحمیلی پس از پیروزی انقلاب اسلامی میدانی برای آزمونی بزرگ بود. هر کس به هر طریق که می‌توانست به پاسداری از وطن پرداخت. این جریان تا امروز باقی است و برای حفظ ارزش‌های دفاع مقدس ضروری می‌نماید. موضوع مقاله حاضر بررسی زبان هنری و بلاغی غزل‌های دفاع مقدس و چهار شاعر گیلانی – بهمن صالحی، جمشید عباسی، اسماعیل محمدپور کتون نیکوی – می‌باشد. در پژوهش پس از جمع‌آوری اطلاعات لازم به مطالعه اشعار شاعران مذکور از منظر بلاغت پرداخت شد و نتایج به صورت نمودار تدوین آماده تفسیر گردید. شاعران تحقیق غالبا غزل را برای بیان عقاید و احساسات خود برگزیده‌اند. صالحی در ترکیب سازی، تشبیه و استعاره آفرینی تبحر دارند؛ اما زبان نسبتاً کهنه آثارش با ذوق مخاطب سازگار نیست. عباسی زبانی نزدیک به شعر امروز دارد و از تشبیه و استعاره بیشتر استفادد می‌کنند. غزل های محمد پور، زبانی سلیس دارد و مانند صالحی به تشبیه و استعاره راغب تر است تا کنایه. نیکوی، شاعری است عاطفی که با لحن زنان و به‌کارگیری ابزارهای بیانی، در بیان دغدغه‌های زنان، در زمینه شعر پایداری موفق است. شاعران از طبیعت به عنوان مهم‌ترین خوشۀ تصویری در غزل‌های پایداری استفاده کرده‌اند.

کلیدواژه ها:

ادبیات پایداری ، غزل دفاع مقدس ، زبان هنری و بلاغی