اثر دو شیوه تمرین هوازی و مقاومتی بر سطوح فاکتور رشد عصبی قشر مغز موش های دیابتی

هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر شش هفته تمرین هوازی و مقاومتی بر سطوح NGF قشر مغز موش های دیابتی شده با STZ بود. بدین منظور 35 موش صحرایی نر به طور تصادفی به 5 گروه: 1 کنترل سالم - 2 شم - 3 گروه -کنترل دیابت 4 تمرین هوازی+دیابت - 5 گروه تمرین مقاومتی+دیابت تقسیم شدند. برای ایجاد مدل تجربی دیابت، - STZ با دوز 60 میلیگرم در کیلوگرم به صورت درون صفاقی به حیوانات تزریق شد. برنامه گروه تمرین مقاومتی شامل 6 هفته صعود از نردبان 76 سانتی متری با 47 پله و عرض 19 سانتی متر با زاویه 80 درجه و دارای استراحتگاه در بالا بود. هرجلسه شامل 3 ست با 5 تکرار بود که در فاصله بین هر ست یک دقیقه استراحت گنجانده شده بود. تمرین پس از بستن وزنه به دم موش صحرایی انجام شد. در هفته اول، میزان وزنه های بسته شده به دم موش ها 50 درصد یک تکرار بیشینه ( 1RR ) هر حیوان بود که در روز قبل از شروع تمرین مقاومتی محاسبه شد. این مقدار در هر هفته 10 درصد افزایش یافت تا به 100 درصد در هفته پایانی رسید. گروه تمرین هوازی، تمرین نوارگردان با شدت متوسط 5 روز در هفته و به مدت 6 هفته انجام دادند. سرعت و مدت تمرین نوارگردان به تدریج افزایش یافت. سطح فاکتور نروتروفیک مشتق از مغز قشرموشها با روش الایزا اندازه گیری شد. از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه ANOVA برای بررسی تغییرات شاخص های پژوهش بین گروه ها استفاده شد. کلیه عملیات آماری با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 20 در سطح معنی داری P<0/05 انجام شد. تزریق STZ به طور معناداری سطح NGF قشر موش ها را در گروه کنترل دیابت نسبت به سایر گروه ها کاهش داد P=0.001 . همچنین نتایج نشان داد انجام تمرین مقاومتی و هوازی سبب افزایش سطوح NGF قشر موش های دیابتی در مقایسه با گروه کنترل دیابت می گردد اما بین دو روش تمرینی اختلاف معنی داری مشاهدهنشد. تمرین بدنی از طریق افزایش عوامل نوروتروفیک، آنژیوژنز و رگزا می تواند سبب محافظت از سیستم عصبی مرکزی در مقابل آسیب ناشی از التهاب شود.

کلیدواژه ها:

تمرین مقاومتی ، تمرین هوازی ، NGF ، قشر مغز ، دیابت