بررسی رابطه معنویت و سیاست از منظر حکمت متعالیه

سیر در مراتب استکمال عقلی و رسیدن به نهایی ترین مرتبه ی آن که همان قرب الهی است، هدف خلقت انسان است. به عبارت دیگر، دست یابی به نشئات و مراتب وجودی و نایل شدن به اتم مراتب آن که ظهور حقیقت عبودیت را در پی دارد هدف خلقت انسان و به تبع آن هدف زندگی انسان در این جهان مادی است. بنابراین معنویتی که حاصل از قوه ی عملیه انسان و اخلاق توحیدی باشد عمده ترین و اصلی ترین مسئله ای است که انسان باید به دنبال آن باشد؛ اگر در پی سعادت ابدی و لذت حقیقی است. زندگی دنیا و عالم ماده یکی از منازلی است که انسان لاجرم باید در قوس صعود و نزول آن را طی کند و زندگی دنیوی را وسیله ای قرار دهد برای سیر در مسیر کمال نهایی خویشتن. برای اینکه زندگی دنیوی چنین جهت گیری والایی داشته باشد لازم است حکومت و سیاستی تحقق یابد تا فضای عمومی جامعه و مدیریت آن را در این جهت هدایت و راهبری کند. به دنبال این نیاز و ضرورت است که سیاست متعالیه در حکمت متعالیه با حاکمیت انبیاء، اولیاء و مجتهدین طرح می شود. در حکمت متعالیه، تنها هدف سیاست ایجاد جامعه ای متعالی بر اساس قوانینی فردی و اجتماعی به نام شریعت است به منظور نایل ساختن تمامی افراد نوع انسانی به هدف خلقتشان. اگر سیاست متعالیه به دنبال آباد کردن دنیای انسان ها نیز هست، در واقع این آبادانی را هم برای رشد معنویت انسان ها می خواهد. انقلاب اسلامی ایران به عنوان نمونه ای از حکومت مجری سیاست متعالیه به دنبال تحقق این هدف والاست.

کلیدواژه ها:

عبودیت ، معنویت ، سیاست متعالیه ، انقلاب اسلامی