مطالعه تطبیقی جرم تبانی در حقوق ایران و آمریکا

تبانی به معنای با یکدیگر قراری نهادن، مواضعه نهانی، پیمان بستن، مقدمه چینی و زمینه سازی آمده است. تبانی از نظر اصطلاحی به معنای اجتماع و توافق دو یا چند نفر برای ارتکاب جرم میباشد که در بیشتر نظام های حقوقی مورد جرم انگاری قرار گرفته است. مبنای فقهی جرم انگاری تبانی قاعده حرمت اعانت بر اثم است که به معنای تعاون، همکاری و مساعدت بر انجام گناه است که مورد نهی شارع مقدس است. روش تحقیق توصیفی و تحلیلی است که از طریق روش کتابخانه ایگرد آوری شده است، هدف تحقیق بررسی مطالعه تطبیقی جرم تبانی در حقوق ایران و آمریکا می باشد، یافته های تحقیق حاکی از آن است که تبانی در حقوق ایران در دو ماده 610 و 611 قانون تعزیرات بیان شده که اولی شامل تبانی برای ارتکاب جرائم علیه امنیت داخلی و خارجی بوده و دومی شامل جرائم علیه اعراض، اموال و نفوس مردم می شود که با توجه به نوع جرم، ساختار تشکیل دهنده آنها نیز متفاوت است. چرا که در ماده 610 به صرف توافق برای ارتکاب جرم علیه امنیت داخلی و خارجی،افراد مشمول این ماده خواهند شد؛ این در حالی است که در ماده 611 قانون مذکور علاوه بر توافق، افراد بایستی وسایل ارتکاب را فراهم آورده و به صورت ارادی هم از تبانی عدول ننمایند. در حقوق امریکا ماده 18 286 . U.S.C به تبانی برای کلاهبرداری از آمریکا از طریق تسلیم ادعاهای نادرست و دیگری ماده 18 371 U.S.C است که در خصوص تبانی برای تخطی از قوانین ایالات متحده، به جرم انگاری تبانی پرداخته اند. تبانی موضوع ماده 371 نیازمند فعل مشهود است، اما برای ماده 286 نیاز به ارتکاب فعل مشهود نیست.

کلیدواژه ها:

تبانی ، جرم ، امنیت ، جرائم ناقص.