درآمدی بر توسعه کارست در جنوب غرب ایران

به منظور بررسی توسع ه کارست در جنوب غرب ایران، طی سال های 1383 تا 1388 مطالعات کاملی بر روی 15تاقدیس آهکی انجام و ویژگیهای مختلف کارست در این منطقه مورد ارزیابی قرار گرفت. بررسی بیش از 150 منبع آبی در این تاقدیسها حاکی از این است که سیستم کارست منطقه عموماً از نوع مجرائی – افشان است . با توجه به این مطالعات، بهترین فاکتور برای شناسایی حوضه های آبگیر سازندهای مختلف، مخصوصاً تفکیک دو سازند سروک و آسماری، نسبت Ca/Mg است. با توجه به مشاهدات صورت گرفته، کارست منطقه عموماً از نوع نیوال یا آلپاین(مخصوصاً در ارتفاعات ) بوده و انواع کارن عمده ترین اشکال کارستی را تشکیل می دهند. بعد از کارن، آبفروچاله ها و پولیه ها با تعداد کم (مخصوصاً در ارتفاعات ) و در برخی مناطق اشکال گنبد coneو برج tower نیز مشاهده می گردد . برخلاف انتظار، غارهای زاگرس در این محدوده کم و کوتاه اند که عمده ترین دلیل آن را می توان به تکتونیک فعال منطقه، میانلایه های نفوذناپذیر و تغذی ه خودزای منطقه منسوب دانست . در این مناطق عموماً دره های کارستی جایگزین غار شده اند. تغذیه در زاگرس عموماً خودزا بوده و با توجه به ژئومورفولوژی، میزان نفوذ بارش ، بین 50 تا 90 درصد متغیر است. ارتباط بین دو یال تقریباً در هیچ کدام از تاقدیسها دیده نمی شود . همچنین ارتباط هیدرولیکی تاقدیس های مجاور به صورت عرضی وجود ندارد، اما تاقدیس هایی که در طول یکدیگر قرار گرفته اند می توانند دارای ارتباط هیدرولیکی باشند . خروجی تاقدیس های جنوب غرب ایران، به صورت چشمه و اغلب در یال تاقدیس ها، به صورت چشمه های سدیdammed spring خود را نشان می دهند. در این نوشتار با نگرشی بر ژئومورفولوژی کارست در جنوب غر ب ایران و با تکیه بر نتایج مطالعات سعی شده تا سیمایی کلی از هیدروژئولوژی منطقه جنوب غرب ایران اجمالا معرفی گردد

کلیدواژه ها:

کارست نیوال ، ضرایب فرود ، خصوصیات هیدروشیمیایی ، ژئومورفولوژی کارست ، غار