کاربرد انواع بازی ها در شهرسازی

افزایش روزافزون پیچیدگی سامانه های شهری، دسترسی به داده های کلان و فراگیر و توجه به رویکردهای مشارکتی و بازی روشهای برنامه ریزی و طراحی سنتی شهری را به چالش کشیده است، در این راستا، کاربرد بازی، با توجه به ساختار غیر خطی و قابلیتهای شبیه سازی و مشارکتی شان، در تعامل با سامانه های شهری در کار حرفه ای و همچنین آموزش، بسیار مورد توجه واقع شده است. با توجه به ناشناخته بودن این رویکرد در شهرسازی علمی و اجرایی امروز ایران، هدف از این مقاله، آشنایی با جنبه های مختلف کاربرد بازی ها در شهرسازی و معایب و محاسن این روشها است. این کاربردها، به ترتیب رواج تاریخی شان، بر اساس مطالعات کتابخانه ای و مرور ادبی منابع مرتبط مطرح شده اند و در پایان رویکردهای متأخر مورد بررسی قرار گرفته اند. با توجه به بررسی های انجام گرفته، می توان نتیجه گرفت که استفاده از بازی و بازی وارسازی هرچند گامهای اولیه خود را سپری می کند ولی دریچهای به روش های نوین شهرسازی گشوده است. ورود کاربرد بازی در ایران بیشتر مبتنی بر الگوهای سنتی نظریه های بازی است که در این مقاله به معایب آن اشاره شده و در ادامه، به اهم کاربردهای امروزین بازی و بازی وارسازی از جمله، آموزش، آگاهی بخشی طراحی و برنامه ریزی مشارکتی، افزایش سرزندگی شهری، آزمون سناریوهای طراحی، ابزار حامی شهرساز و طراحی مولد و غیرخطی پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

بازیهای شهری ، بازی وارسازی بازی های جدی ، بازیهای شبیه سازی