اخلاق پزشکی درآیینه ی تاریخ ایران و اسلام

با توجه به ابعاد جسمی و روحی انسان و سرمایه های الهی در وجود او و اکرام خاص خدای تعالی در حق آدمی، شایسته است که انسان از نعمت های الهی به طور صحیح استفاده کند و هرگاه جسم و روان او دستخوش بیماری شود به دنبال مداوای آنها باشد. این موضوع نیاز به طبیب و مداوا را در انسان پدید می آورد و چون بیماری جسمی و روحی، عوارضی را بر بدن و روان ایجاد می کند، شایسته است به نحو احسن درمان صورت گیرد و اسرار بیماری از دیگران مخفی بماند. در نتیجه به موضوع و مقوله اخلاق در طب نیازمند می شویم. آیا در ایران و تمدن اسلامی آدابی برای این قضیه وضعشده است یا نه، سوالی است که در این پژوهش به آن پاسخ داده می شود. همچنین مصادیقی عینی از اصول اخلاقی پزشکی از دیگر مواردی است که به آن پرداخته شده است. روش تحقیق به صورت کتابخانه ای و جمع آوری مطالب از کتب ادبی و متون تاریخی است. پس از بررسی منابع این نتیجه حاصل شده که با توجه به سفارش های پیشوایان دینی، اصول و اخلاق پزشکی در ایران و مخصوصاً تمدن اسلامی نمود یافته و آدابی برای آن وضع شده که اطبا موظف به انجام و اجرای آن بوده اند. ذکر نمونه ها و مصادیق از هر اصلی می تواند سند انکار ناپذیر ادعای نویسندگان مقاله باشد.

کلیدواژه ها:

طب ، اخلاق ، اخلاق پزشکی ، ایران ، اسلام.