بهینه سازی سازه های فضاکار با استفاده از الگوریتم ژنتیک بر اساس نظریه قابلیت اعتماد

در این پژوهش وزن سازه به عنوان تابع هدف در نظر گرفته شده است و بهینه سازی سازه های فضاکار با درنظر گرفتن قیود قابلیت اعتماد انجام می گردد، در این راستا از الگوریتم ژنتیک به عنوان الگوریتم بهینه ساز استفاده شده است که با الگوبرداری از رفتار موجودات زنده به جستجوی نقطه بهینه می پردازد. در مثال ها، طرح بهینه در دو حالت با و بدون قیود قابلیت اعتماد بررسی گردیده و نتایج حاصل نیز با یکدیگر مقایسه می گردند که در نهایت با بررسی نتایج حاصل از بهینه سازی با در نظر گرفتن قیود قابلیت اعتماد مشخص می گردد که اعمال این قیود باعث افزایش وزن و تغییرسطح مقطع اعضای سازه می گردد و همچنین باعث افزایش چشمگیر زمان انجام محاسبات می گردد که این نتیجه گیری حاصل می گردد که عمده زمان برای همگرا شدن مسئله صرف بررسی قیود قابلیت اعتماد شده است و در صورت نبود این قیود، مسئله به سرعت همگرا می شود و مقدار کمینه وزن مشخص می گردد؛ باید توجه داشت که استفاده از قیود قابلیت اعتماد در بهینه سازی روش مناسبی برای بدست آوردن سازه ای اقتصادی و مطمئن است و کارایی و عملکرد سازه را در زمان بهره برداری افزایش می دهد

کلیدواژه ها:

سازه فضاکار ، بهینه سازی ، الگوریتم ژنتیک ، قابلیت اعتماد ، شبیه سازی مونت کارلو