تحلیل رابطه چرخش شغلی با توانمندسازی در کارکنان دانشگاه تبریز

در عصر حاضر موفقیت سازمان ها به ویژه سازمان هاي تحقیقاتی و آموزشی در گرو فعالیت کارکنان رضامند، داراي انگیزه و خلاق است که با آگاهی از اهداف سازمان در راستاي تحقق بخشیدن به خواسته هاي خود، براي دستیابی به این مهم تلاش می نمایند؛ زیرا در این صورت مدیران قادر خواهند بود با ایجاد محیطی مساعد، توانمندي هاي افراد را از حالت بالقوه به فعل درآورند، لذا هدف پژوهش حاضر تعیین ارتباط میزان چرخش شغلی با میزان توانمندسازي کارکنان دانشگاه تبریز بود. روش پژوهش، به لحاظ ماهیت، توصیفی و از نوع همبستگی و از نظر هدف کاربردي بود. جامعه آماري این تحقیق شامل کلیه کارکنان غیر هیئت علمی دانشگاه تبریز در سال 1398 به تعداد 815 نفر بود. با استفاده از فرمول کوکران، حجم نمونه برابر 261 نفر به دست آمد. نمونه گیري به شیوه تصادفی طبقه اي انجام شد. براي جمع آوري داده ها از پرسشنامه توانمندسازي کارکنان اسپریتزر ( 1995 ) و پرسشنامه محقق ساخته چرخش شغلی استفاده شد. روایی محتواي پرسشنامه با استفاده از نظرات اساتید این حوزه بررسی گردید. جهت بررسی پایایی پرسشنامه، از آلفاي کرونباخ استفاده شد که داراي پایایی مناسبی بودند. براي بررسی نرمال بودن توزیع متغیرها از آزمون کولموگروف-اسمیرنوف و براي آزمون سوالات پژوهش از آزمون همبستگی پیرسون استفاده گردید. نتایج نشان داد که بین چرخش شغلی و ابعاد آن (اهمیت چرخش شغلی در دانشگاه، عامل تشویقی در دانشگاه، عامل ارتباط با مدیریت در دانشگاه) با توانمندسازي و ابعاد آن (موثر بودن، معنی داري، احساس شایستگی، حق انتخاب) رابطه مثبت معنی داري وجود دارد.

کلیدواژه ها:

چرخش شغلی ، توانمندسازی ، دانشگاه تبریز ، کارکنان