نقش مدیریت شهری در کیفی سازی معماری معاصر ایران

مدیریت شهری به عنوان دانشی که ملازم با تعاملات و تأملات انسانی است در همه حوزه ها و حریم های یک شهر حضوری جدی و تعیین کننده دارد. از جمله این موارد می توان از معماری شهری نام برد. شهر به عنوان پیچیده ترین متنی که تا به حال انسان مبادرت به ایجاد آن نموده است همواره در معرض انواع پرسش های مختلف و متعدد قرار داشته است. از این میان بناها به عنوان مبنای بروز رفتارها و هنجارهای گوناگون در معرض و مسیر داوری های مختلف بوده است. این تنها انسان نیست که شهر را می سازد بلکه شهرها نیز- به بیانی- انسان را می سازند و آرمان های او را تحقق می بخشند یا می نمایانند. انسان همواره در فضای معماری زیسته و لحظه ای از آن غافل نبوده است. معماری به انسان سکونت و استقرار بخشید و در پرتو سکونت بود که انسان از مسکنت های فکری و کالبدی بیرون آمد و توانست بیارامد و بیاساید. آسودن و آرمیدن، انسان را به توانمندی های درونی اش واقف ساخت و از این مرحله او به خلاقیت های گوناگون دست یافت و تمدن آغازشد. اما آنچه در این میان به معماری مسیر و مرام می دهد و برایش غایت و هدف ترسیم می کند مدیریت معماری است. مدیریتی که مهمترین جلوه آن را در مدیریت شهری می توان سراغ گرفت. لذا این مقاله که به روش مطالعات توصیفی تحلیلی به رشته تحریر درآمده می کوشد تا به تدقیق در زوایا و ضمیر این مهم بپردازد و نسبت میان مدیریت شهری، فرهنگ شهروندان و استعلای کیفی معماری را تنویر نماید.

کلیدواژه ها:

معماری ، مدیریت شهری ، فرهنگ شهری ، رفاه ، برخورداری