تحلیلی بر «مطالعات گونه شناسی» بناهای آرامگاهی در ایران

؛«گونه شناسی» را مطالعه ی سیستماتیک گونه ها می دانند که نوعی ابزار تحلیلی دقیقی در معماری و فرم شهری است که پایه و اساسی عقلانی را برای طراحی فراهم می آورد چرا که موجب پیوند و تداوم با تاریخ می شود و در ایجاد خوانایی معماری در درون یک فرهنگ ضرورت دارد. شواهد موجود در بافت های تاریخی، نشان می دهد معماران ایرانی در گذشته از مفاهیمی نزدیک به گونه و گونه شناسی بهره می بردند. از آنجایی که معماری معاصر ما فاقد نظریه است؛ رویکردهای حوزه «گونه شناسی» می تواند به ما در شناخت دقیق تفکر پیشینیان در راستای هدفمند کردن آنها برای طراحی معاصر کمک نماید زیرا گونه ها، آثار خاص یک فرهنگ به یک «فرم پایه ای» مشترک که خصوصیات کاملا قیاس پذیر شکلی و عملکردی دارد که خود به مثابه ی قاعده ی مدل ها و الگوها عمل می کند. ساخت بناهای آرامگاهی از سده ی چهارم قمری به بعد، با پدید آمدن سلسله های مختلف محلی در شرق و شمال ایران رواج یافت، در دوره های بعدی اسلامی تداوم یافت.

کلیدواژه ها:

گونه ، گونه شناسی ، بنای آرامگاهی مذهبی ، مطالعات معماری ایران