كاهش خوردگی تأسیسات بتنی آب و فاضلاب در معرض اسید سولفوریك

بتن به عنوان يكي از پر مصرف ترين و با دوام ترين مصالح ساختماني شناخته شده است كه يكي از مهمترين خصوصيات بتن پايايي آن مي باشد و لازم است در طول عمر سازه شرايطي را كه براي آن طراحي شده تحمل نمايد. سازه هاي آب و فاضلاب همچون شبكه هاي جمع آوري و خطوط اصلي فاضلاب، اغلب بتني بوده و ساخت و ساز آنها سرمايه گذاري عظيمي نياز دارد، از سوي ديگر اين سازه ها به دليل مجاورت با مواد خورنده موجود در آب و فاضلاب در صورت عدم حفاظت مناسب در مدت زمان كوتاهي نسبت به عمر مفيد خود از مدار استفاده و بهره برداري خارج شده و مسائل و مشكلات عديده اي را به وجود مي آورند، نظر به اينكه خارج كردن خطوط جمع آوري فاضلاب از مدار به منظور تعميرات اساسي و قطع جريان تقريباً ناممكن است، لذا بايد مطالعات لازم در جهت يافتن راهكارهايي به منظور پيشگيري از ايجاد وضعيت هاي ناخواسته و حفظ سيستم هاي مورد نظر انجام پذيرد. در اين پژوهش با توجه به مشكلات ناشي از بروز خوردگي سازه هاي بتني آب و فاضلاب، از طرح اختلاط با درصد هاي مشخص رزين لاتكس و ژل ميكرو سليس استفاده شده است و در سن28 روز ميزان خوردگي نمونه هاي بتني در معرض اسيد سولفوريك با درصد هاي 5، 10، 15 درصد مورد بررسي قرار گرفت و همچنين تاثير مواد افزودني بر مقاومت فشاري در سن هاي 7، 28 و 90 و وكششي در سن هاي ٩٠ روز و تأثير آن بروي جذب آب بتن در سن ٢٨ روز مورد بررسي قرار گرفت كه نتيجه مطلوبي حاصل شد و اثر خوردگي و درصد كاهش وزن خوردگي اسيدي در طرح با مواد افزودني و ميزان جذب آب را كاهش يافت.

کلیدواژه ها:

خوردگی ، جذب آب ، مقاومت کششی ، مقاومت فشاری