تدوین سرانه کاربری فضای سبز شهری بر اساس ارتقا مدل بهرام سلطانی (نمونه موردی: شهر تهران)

موفقیت در عرصه برنامه ریزی کاربری اراضی شهری به وجود قوانین، ضوابط و سیاست های کلان مناسب د ر زمینه نحوه استفاده از زمین و هم چنین استفاده از روش های کارآمد در تهیه و اجرای طرح های شهری و برنامه کاربری زمین دارد. در تدوین استانداردهای فضایی کاربری زمین، واقعیات محلی (تفاوت های اقتصادی، فرهنگی و ...)، عوامل اقلیمی، عوامل طبیعی، قیمت زمین، میزان زمین قابل استفاده، ضوابط رسمی و استانداردهای تثبیت شده و عواملی از این قبیل تاثیر بسزایی دارد. با این وجود، این عوامل مهم و موثر سرانه های کاربری های شهری، در اسناد فرادست اغلب نادیده گرفته شده، سرانه های کشورهای آمریکایی و استانداردهای اروپایی به عنوان ملاک عمل در کل کشور پذیرفته شده و صرفا عامل جمعیت در سرانه دیده می شود. اما از آنجایی که شرایط زندگی شهری در مناطق مختلف کشور با یکدیگر تفاوت اساسی دارد، معیارها و اندازة سران ههای شهری در یک شهر از ایران نیز نمیتواند قابلیت اجرایی برای شهرهای دیگر را داشته باشد. علاوه بر این کلانشهر تهران نیز به عنوان پایتخت کشور، تفاوت های اساسی زیادی به لحاظ قیمت زمین، توپوگرافی، فرهنگ، هویت، مقیاس عملکردی کاربر یها و ... با سایر شهرهای این سرزمین دارد. بنابراین حتی در یک کشور نیز نمی توان یک استاندارد و سرانه را برای کاربری های همه شهرهای آن تعریف کرد. بدیهی است، کاربری های مختلف نیز، بنابر ماهیت و نیازهای مختلف خود، سرانه های متفاوتی دارند. پژوهش حاضر، از لحاظ روش، توصیفی و از لحاظ هدف، کاربر دی است. در این پژوهش سعی شده است، ابتدا معیارها و زیرمعیارهای موثر در تدوین سرانه فضای سبز شهری استخراج شود، سپس با توجه به نمونه مورد مطالعه (شهر تهران) مهمترین معیارهای موثر گزینش شده در مدل بهرام سلطانی (تنها مدل داخلی تعیین سرانه فضا سبز) توسعه داده شود، در نهایت سرانه فضای سبز مطلوب در مقیاس شهر تهران بین 7 الی 63 مترمربع به ازای هر فرد ارائه گردید.

کلیدواژه ها:

کاربری اراضی ، سرانه استاندارد ، کاربری فضای سبز ، تهران