بررسی تاثیر الگوهای معماری بومی بر طراحی مجموعه های مسکونی با رویکرد معماری پایدار نمونه موردی روستای خور

معماری پایدار ، که نتیجه ی بلوغ فکری و و آگاهی انسان صنعتی نسبت به مسائل محیط اطرافش است . شناخت اصول فرهنگی و پایداری امری ضروری است. تاثیر پذیری فرهنگ و شرایط اقلیمی که هماهنگ با محیط زیست باشد و مفهوم معماری پایدار, که درجهت صرفه جویی در منابع انرژی وپاسخگو بودن به نیازهای عملکردی و هماهنگ با آن مرز و بوم باعث نیل به هدف بزرگتر , که باعث سطح ارتقا فرهنگ مشارکت در بکارگیری معماری بومی که همسو با شرایط می باشد برسیم. معماری بوم گرا که در زمینه حفظ طبیعت همانگونه که در بناهای سنتی مخصوصا خانه های ایرانی در عناصری چون بادگیر و حیاط مرکزی داشتند تلاش کرد , که معایب معماری جدید را با استفاده از اهداف معماری پایدار و پتانسیل های معماری سنتی به حداقل رساند. در واقع معماری بومی که در هماهنگی با طبیعت و بدون ایجاد شکاف میانه طبیعت و انسان با بکارگیری شیوه های ترکیب و هماهنگ با اقلیم در هر نقطه جغرافیایی به کار رفع نیازهای کالبدی و مکانی انسان ها می پردازد. مولدهای معماری بومی که از بطن تعاریف بیرون می آید مشخص شده است تا پایه های مدل های پنجگانه ای از رویکردهای معماری بومی را تشکیل می دهد که عبارتند از: 1-رویکرد مبتنی بر مشارکت مردم، 2-رویکرد مبتنی بر ساخت گرایی طبیعی، 3-رویکرد مبتنی بر الگوگرایی طبیعی، 4-رویکرد مبتنی بر مطلق گرایی طبیعی و 5-رویکرد مبتنی بر کل نگری. هرکدام از این تعاریف ویژگی های خاص خود را دارد.که هرکدام جایگاه خاصی در توسعه پایداری دارد که مصداق هایی برای هرکدام از رویکردها وجود دارد. در نتیجه پروژه بازآفرینی شده روستای خور که رویکردی کل نگر را در به سازی محیط بومی دنبال کرده، به عنوان معماری پایدار معرفی شده است بررسی این نمونه نشان می دهد که دستیابی به یک طرح پایدار به معماری به معنای واقعی کلمه کل نگری در همه اجزاء است . در این راستا , الگوهای بومی ساخت و مشارکت مردمی بهترین نمونه ها را برای کاربرد در معماری معاصر مطرح می کند.

کلیدواژه ها:

معماری پایدار ، فرهنگ بومی ، معماری بوم گرا ، بوم گرایی ، توسعه پایدار