ارزیابی معیارهای توسعه میان افزا و ارئه راهکارهایی برای بهبود فضاهای ناکارآمد شهری منطقه 3 اصفهان

معماری میان افزا در بافت تاریخی، رویکردی بین رشــته ایســت و باید در چارچوبی که حاصــل تعامل میان معماری، شـهرسـازی و مرمت اسـت، مورد بررسی قرار گیرد. بخش های زیادی از مراکز شهرهای ایران شامل نواحی فرسوده و ناکارآمد اسـت که اسـتفاده بهینه از آن می تواند منجر به تجدید حیات مراکز شـهرها شود. توسعه میان افزا راهکاری عملی برای توسـعه اراضـی خالی و متروکه در مناطق شـهری است. اخیرا چگونگی شناسایی این مناطق برای توسعه میان افزا از جمله دغدغه های برنامه ریزان بوده است. هدف این پژوهش تبیین معماری میان افزا در بافت تاریخی در چارچوبی تعاملی میان حوزه های شــهرســازی، معماری و مرمت، و نیز تعیین معیارها و شــاخص های مناســب برای شناسایی این مناطق در نواحی مرکزی شهرهاست. روش تحقیق این پژوهش کاربردی، توصیفی – تحلیلی است که با مطالعات کتابخانه ای میدانی صـــورت پذیرفته. در این تحقیق، با مطالعه نظریات مرتبط با معماری میان افزا در بافت شـهری- تاریخی، الگویی که روابط بین رشـته ای را تبیین کند، ارائه شده و مبنای پژوهش قرار گرفته است. مقاله ی حاضــر در پی دســت یابی به اصــول5راهنما و رهنمودهای اجرایی، جهت اســتفاده طراحان برای طراحی ســاختارهای جدید در زمینه های تاریخی اســت. پیشــنهادات ثابت نیســتند، اما جامع اند، و می توانند در موقعیت های متنوع استفاده شده و با ویژگیهای خاص5شرایط گوناگون و ارزش های نهفته در هر زمینه تاریخی منطبق گردند .شناسایی پهنه های مسـتعد توسـعه منطقه 3 شهر اصفهان میتواند فرصت مناسبی برای توسعه زمین های رها شده ایجاد و از این راه به توسعه نواحی فرسوده و ناکارآمد مرکزی و جلوگیری از گسترش پراکنده شهر اصفهان کمک نماید.

کلیدواژه ها:

توسعه میان افزا ، بافت های تاریخی ، نواحی فرسوده ، فضاهای ناکارآمد