بررسی تاثیر جدایه های بومی ‭PGPR ‬استرپتومایسس بر تحمل شوری گندم

افزایش مستقیم رشد گیاه توسط میکروب ها بر مبنای افزایش مواد غذایی در دسترس و تحریکات هورمونی می باشد. هدف این مطالعه معرفی جدایه های استرپتومایسس مخصوص استفاده در خاک های شور بود. توانایی افزایش رشد گندم توسط دو جدایه استرپتومایسس در شرایط گلخانه و خاک شور بررسی گردید.توانایی انحلال فسفات معدنی جدایه های بومی ‭PGPR ‬با استفاده از محیط حاوی فسفات کلسیم در محیط جامد و مایع در حضور و عدم حضور نمک بررسی گردید. بر اساس نتایج جدایه ‭C ‬به میزان قابل توجه ای معادل ‮‭92‬ میلی گرم در لیتر فسفر را در محیط آزاد نمود. انحلال فسفر با افزایش غلظت نمک برای هر دو جدایه کاهش یافت. توانایی تولید اکسین توسط این جدایه ها در محیط مایع بررسی گردید. جدایه ‭C ‬در حضور ‮‭300‬ میلی مولار نمک به میزان ‮‭7/4‬ میلی گرم در لیتر ایندول استیک اسید تولید نمود. تولید سیدروفور برای هر دو جدایه در حضور و عدم حضور نمک قابل اندازه گیری بود. تیمار خاک با جدایه ‭C ‬موجب افزایش جوانه زنی، وزن خشک و تر و رشد قابل توجه گیاه در شرایط نرمال و شورگردید. محتوای نیتروژن و منگنز گیاه در تیمار استرپتومایسس به طور معنی دار (‮‭05.0‬‭> P) ‬افزایش یافت. نتایج این مطالعه نشان داد استرپتومایسس جدایه ‭C ‬که قادر به تولید مقادیر قابل اندازه گیری سیدروفور و ایندول استیک اسید است و به خوبی می تواند فسفر را محلول سازد موجب افزایش رشد گیاه گشته و پتانسیل استفاده به عنوان کود زیستی در خاک شور و معمولی را دارد. واژه های کلیدی: استرپتومایسس، ایندول استیک اسید، سیدروفور، انحلال فسفات، شوری، گندم