بررسی تاثیر بکارگیری سامانه های سطوح آبگیر مدیریت شده در استقرار نیمه دیم درختان مثمر ، اراضی شیبدار منطقه علی آباد-یزد

بخش قابل توجهی از اراضی حاشیه شیر کوه در شهرستان مهریز را مراتع خشک و نیمه خشک شامل می شود و ساکنین بومی آن عمدتا از طریق باغداری و دامداری امرار معاش می کنند. افزایش دام موجود در منطقه علاوه براین که باعث اضمحلال پوشش گیاهی منطقه می شود سبب کاهش کیفیت و کمیت فرآورده های دامی به علت کاهش علوفه مراتع شده است. تغییر کاربری اراضی منطقه به مراتع مشجر با گیاهان مثمره علاوه بر اشتغال زایی می تواند فشار بی امان بر مراتع منطقه را کاهش دهد. به همین منظور با استفاده از سامانه های سطوح آبگیر (M.C) و بهینه کردن چاله غرس نهال با هدف افزایش میزان رطوبت خاک، مبادرت به استفاده از تیمار نایلون و کوبیدگی در سطح جمع کننده سامانه برای افزایش رواناب و تیمار فیلتر سنگریزه ای به منظور افزایش نفوذ آب و ماندگاری بیشتر رطوبت در چاله شد. در مرحله بعد به منظور بررسی تاثیر عوامل یاد شده در افزایش رطوبت خاک، اقدام به غرس سه نوع نهال بومی منطقه شامل سنجد و بادام و توت در سامانه و ثبت همزمان داده های رویش گیاه و رطوبت خاک شد. تغییرات رطوبت چاله در پریودهای زمانی مشخص و همین طور میزان رویش گونه گیاهی کشت شده اندازه گیری شد و در نهایت مورد تحلیل آماری قرار گرفت. نتایج تحلیلهای آماری نشان داد که از بین تیمارهای به کارگرفته شده، تیمار استفاده توام از فیلتر و عایق نایلون، نقش ارزنده ای در افزایش محتوای رطوبت حجمی پروفیل خاک داشته و از گونه های کاشته شده، بهترین عملکرد مربوط به گونه سنجد بوده است.کلید واژه ها : سامانه های سطوح آبگیر، رطوبت خاک، درختان مثمر ، استحصال آب باران، علی آباد-یزد