اثربخشی درمان شناختی رفتاری با تمرکز بر عدم تحمل بالاتکلیفی (مدل داگاس) در یک مورد اختلال اضطراب فراگیر GAD

زمینه: اختلال اضطراب فراگیر GAD به طور مداوم به عنوان یکی از چالش زاترین اختلال های اضطرابی در نظر گرفته شده است و به وسیله ی اضطراب مفرط و نگرانی غیر قابل کنترل مشخص می شود. هدف: هدف از پژوهش حاضر، معرفی و بررسی اثربخشی درمان عدم تحمل بلاتکلیفی در کاهش نشانه های یک مورد خاص از اختلال اضطراب فراگیر بود. روش: در یک طرح تک آزمودنی از نوع خط پایه چندگانه از میان مراجعه کنندگان به کلینیک دانشگاه تهران شرکت کننده مرد به صورت در دسترس با تشخیص اختلال اضطراب فراگیر انتخاب شد. آزمودنی در مرحله ی خط پایه، در طول جلسات درمان، و 3 ماه پس از درمان مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی IUS، پرسشنامه پن استیت PSWQ، پرسشنامه اضطراب صفت- حالت اسپیلبرگر STAI، را تکمیل کرد . یافته ها: در مقیاس عدم تحمل بلاتکلیفی نمره آزمودنی از 108 در مرحله ی خط پایه به 34 در جلسه شانزدهم، و 16 در مرحله پیگیری کاهش یافت. همچنین نمره آزمودنی در پرسشنامه PSWQ از 67 در مرحله ی خط پایه به 23 در جلسه شانزدهم و 22 در مرحله پیگیری تقلیل یافت. نمرههای مراجع در پرسشنامه اضطراب صفت- حالت نیز به این ترتیب کاهشیافت: 68 در مرحلهی خط پایه به 27 در پایان درمان، و 29 در مرحله پیگیری. نتیجه گیری: به نظر می رسد که درمان عدم تحمل بلاتکلیفی در اختلال اضطراب فراگیر موثر است.

کلیدواژه ها:

عدم تحمل بلاتکلیفی ، نگرانی ، اختلال اضطراب فراگیر