باز تحلیل نقش والدگری از منظر اسلام و فمینیسم

والدگری یکی از مهم ترین منابع لذت و خوشی و مبارزه در زندگی است. هر کودک فرصتی را برای والدین خود فراهم میکند که احساس مسئولیت عمیقی را برای آنها با خود به همراه می آورد. امروزه والدگری را میتوان به عنوانیک علم یعنی قوانین و اصول پیشرفت از طریق مطالعه سیستماتیک و همچنین به عنوان یک هنر یعنی مهارت هدایت فعالیت انسان ها در نظر گرفت. هر خانواده شیوه هایی خاصی را تحت عنوان شیوه های فرزند پروری در تربیت فرزندان خود به کار می گیرد. در شیوه ی مقتدرانه والدین کنترل کننده و صمیمی هستند، آنها مقرارات روشنی را وضع می کنند. در شیوه مستبدانه نیز والدین بر فرزندان خود کنترل دارند ولی این کار را با رابطه ای سرد، بی تفاوت یا طرد کننده انجام می دهند. در شیوه آسان گیری والدین رابطه صمیمی و با محبتی با فرزندان خود دارند ولی راهنمایی و انضباط لازم را که به فرزندان آنها کمک می کند مسئولیت را یاد بگیرند اعمال نمی کنند. اگر چه مادر نخستین مراقبان فرزندان هستند اما حضور پدر نیز اثر قابل توجهی روی رشد و تربیت کودک دارد، والدین به صورت مشارکتی در امر تربیت فرزندان تاثیر گذار هستند. فمینیست ها با تحقیر نقش مادری سعی در کمرنگ کردن این نقش و تضعیف بنیان خانواده دارند.

کلیدواژه ها:

والدگری ، تربیت ، فمنیسم ، شیوه