مقایسه تعلق به مکان ساکنان قدیم و جدید بافت باارزش تاریخی پس از مداخله کالبدی (با رویکرد ارتقاء مشارکت در جهت توسعه پایدار)

مداخله در بافتهای با ارزش تاریخی شهرها و احیاء حیات در این بافتها برای پیوستن به زندگی جاری از مهمترین دغدغه های مدیریت شهری است. از طرفی رویکردهای بین المللی اخیر در این راستا بر مشارکت ساکنین در این امر تاکید داشته است و از آنجایی که انگیزه مشارکت با میزان تعلق به مکان ارتباط مستقیم دارد؛ لذا به علت بالا بودن حس تعلق به مکان در ساکنین قدیمی، همواره از آنان به عنوان سرمایه های انسانی بافت یاد میشود. اما به علت مشکلات عدیده ای که در بافت های ایران وجود داشته، ساکنان اصیل، این بافت ها را ترک کرده اند. در این تحقیق فرض بر آن است که ساماندهی کالبدی بافت منجر به ارتقاء حس تعلق به مکان در ساکنان جدید و در نتیجه حس مشارکت افراد می گردد. و این امر در راستای مراحل بعدی احیاء و نگهداری بافت خواهد بود. در این راستا پرسشنامه ای جهت سنجش تعلق به مکان ساکنان بر اساس قدمت سکونت در بافت باارزش تاریخی کوچه مروی در تهران به عنوان بخش ساماندهی شده بافت، توزیع گردیده است . نتیجه حاصل نشان دهنده آن است که ساکنین جدیدی که 10 سال اخیر در بافت ساکن شده اند با ساماندهی کالبدی بافت توانسته اند به اندازه ساکنان قدیمی تعلق به مکان داشت باشند با این تفاوت که ساکنان قدیمی رضایت کمتری نسبت به ساماندهی بافت دارند و به عبارتی انتظار بیشتری دارند. در ساکنانی که 5 سال اخیر در بافت ساکن بوده اند احساس تعلق به مکان کمتر است.

کلیدواژه ها:

حس تعلق به مکان ، مشارکت ، احیاء بافت تاریخی