پیش بینی کیفیت زندگی در افراد مبتلا به دیابت براساس پاسخ به استرس و نقش میانجی حمایت اجتماعی

هدف این پژوهش ارائه مدل پیش بینی کیفیت زندگی در افراد مبتلا به دیابت براساس پاسخ به استرس به نقش میانجی حمایت اجتماعی و است و روش آن توصیفی همبستگی از نوع پیش بینی است. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه افراد مبتلا به دیابت مراجعه کننده به مرکز تحقیقاتی غدد و متابولیسم شهر تهران است که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، 197 نفر انتخاب شدند و اقدام به تکمیل پرسشنامه های کیفیت زندگی (SF-36) (1992) ، پاسخ به استرس (SRI)(2001) و حمایت اجتماعی (SSA)(1393) به صورت حضوری نمودند. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های متداول در آمار توصیفی، تحلیل چندمتغیری با استفاده از مدلیابی معادلات ساختاری (SEM) انجام شده است و داده ها با استفاده از بسته های نرم افزاری SPSS و AMOS7.0 تحلیل شد. یافته ها با توجه به مدلیابی معادلات ساختاری بیانگر آن بود که متغیرهای اثرگذار بر کیفیت زندگی، متغیر برونزای پاسخ به استرس بر کیفیت زندگی هم دارای اثر مستقیم -024 وهم دارای اثر غیرمستقیم -0/22 است هر دو در سطح 0/01 معنی دار هستند. لازم به ذکر است که اثر غیرمستقیم پاسخ به استرس بر کیفیت زندگی از طریق واسطه گری حمایت اجتماعی صورت می گیرد. علاوه بر این، اثر مستقیم حمایت اجتماعی بر کیفیت زندگی 0/57 نیز از نظر آماری در سطح 0/01 معنی دار است. درنهایت نتیجه حاصل در این پژوهش این را نشان می دهد که پاسخ به استرس از طریق حمایت اجتماعی و به تنهایی می تواند بر کیفیت زندگی تاثیرگذار باشد و این نکته که حمایت اجتماعی بدون واسطه گری بر کیفیت زندگی تاثیرگذار است، این نتایج حاکی از برازش قابل قبول مدل هستند

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، افراد مبتلا به دیابت ، پاسخ به استرس ، حمایت اجتماعی