بررسی عوامل موثر بر عدم استفاده عابران پیاده از پل های هوایی برون شهری غیرمکانیزه (مطالعه موردی : شهرستان نوشهر)

عابران پیاده جزو آسیب پذیرترین گروه ها در بحث حوادث ترافیکی می باشند. یکی از مباحث مهم در ایمنی عابران استفاده از پل های عابر پیاده می باشد. پل های هوایی عابر به منظور بالا بردن امنیت جسمانی کاربران برای عبور از عرض خیابان و جلوگیری از تداخل حرکت سواره و پیاده تعبیه شده اند. با گسترش زندگی ماشینی و افزایش روز افزون ترافیک معابر، متاسفانه بر تعداد تصادفات ترافیکی افزوده شده و خسارات جانی و مالی ناشی از این تصادفات، بار سنگینی بر جامعه تحمیل می کند. با توجه به رویکردهای تئوری انتخاب شده و مطالعه پیشینه موضوع مورد بررسی، عوامل موثر بر میزان انگیزش عدم استفاده از پل های هوایی مورد شناسایی قرار گرفت. بدین منظور پل های عابر پیاده واقع در محور نوشهر جهت مطالعه موردی انتخاب شدند. به منظور شروع روند مطالعه پس از بررسی وضعیت محورها، اقدام به تهیه فرم پرسشنامه و توزیع آنها در بین نخبگان امر، دانشجویان و اهالی منطقه ای شده است. سپس داده های استخراج شده مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفتند. مدل های ارائه شده در این تحقیق می توانند در افزایش کاربرد پل های عابر پیاده و در نتیجه افزایش ایمنی در تردد کاربران پیاده از راه را به خصوص در مناطق مشابه افزایش دهد. همچنین نتایج حاصل از تحقیقات میدانی نشان داد که دو عامل برقی بودن پله ها و رفع موانع فیزیکی از عمده ترین دلایل سوق دادن عابرین به استفاده از پل های عابر پیاده می باشد.

کلیدواژه ها:

عابرین پیاده ، پل های عابر ، ایمنی ، جاده های برون شهری ، تصادفات ترافیکی